در مسیر اپلای، چگونه انگیزه پیدا میکنید؟

[Shahrouz]

من به شخصه از کمبود انگیزه در ایران به قصد مهاجرت افتادم! یعنی چیزی نمونده اینجا. ماجرای خوشبختی و آرامش و لحظه ای شادی رو تخمشو ملخ خورده! اصلا وضعیت شبیه این شده که شما باید استخونهای بقیه رو خرد کنید تا رشد کنید! به قول دوستان باید از اوضاع بد اقتصادی سواستفاده کرد (یعنی بدبختها رو بدبخت تر کنی!) . از هر زاویه ای که بهش نگاه می کنی هیچی نمونده. اوضاع مثل یک پیرزن یا پیرمرد 70-80 ساله ای هست که رو ب احتزاره(احتضار) با سرخاب و سفیداب سرحال نگهش داشتنند! مثلا همین تهران! باور کردنی هست که توی یک شهری زندگی کنید که همه عالم و آدم می دونند زلزله ای قراره بیاد که اگر اتفاق بیفته حدود 20 تا 40 درصد جمعیتش می میرند ولی انگار مشکلات داری که بهش فکر هم نمی کن D: ؟

چند وقت قبل تو یک چت عمومی بودم در مورد همین قضیه. اینقدر حال می کنم با اینایی که مثلارفتند آمریکا و دارند از شرایط بد اونجا در مقایسه با ایران می گن ( که می گن مثلا مجبوریم صبح تا شب کار کنیم و فاندمون کفاف نمی ده و...
انگار در ایران برای دانشجویان دکترا یک پنت هاوس وسط دروس یا قلب فرشته تهران می دن با حقوق ماهیانه 4-5 میلیون علاوه بر مخارج، دوستان برای ارتقا علم پا می شن می رن آمریکا!!)

از اونایی که وضع مالیشون خوب بوده در ایران و .. بگذریم. اونا رو نمی دونم.

اما واقعا اولین انگیزه برای من، خیلی شفاف و بدون رودربایستی بگم " تلاش برای بقا" بوده! یعنی ذهنم اینقدری که درگیر رسیدن به این فاز بوده، دیگه به رسیدن به آرامش و وضعیت کاری مطمئن و دانشگاههای معتبرتر و فضای آکادمیک و... شرط و شروط قائل نیست! البته اگر بتونم جای بهتر برم قطعا می رم ولی برای خروج از ایران دنبال این شرط و شروط نیستم! با عرض پوزش نسبت به اینکه فضای آکادمیک اینجا شاید درست نباشه ولی خب خیلی خودمونیش، نسبت قیمت اجاره خونه وگوشت و مرغ و... به حقوق متوسط، در اپلای کم تاثیر نداره!!

یعنی دوستانی که این یکی دو ماهه اخیر در ایران بودند وضعیت رو درک می کنند که متوسط درآمد یک مهندس نسبتا خوب در تهران اگر کار پیدا کنه! ماهی 1-1.5 میلیونه و اجاره خونه در محله های معمولی شهر تهران ماهیانه 1 میلیون! و این یعنی چی!


یک سری شاخص برای زندگی توسط موسسه بسیار معتبر legatum در کشورهای مختلف جهان آورده شده. مقایسه کنید ببینید آیا واقعا در ایران زندگی وجود داره؟

[Karim]

من از همون اول هم هیچ انگیزه ای برای هیچ کار نداشتم، الانم چون کاملا در زندگیم بی هدف شدم، اپلای رو هدف قرار دادم که تو این پوچی یه چیزی واسه انتظار داشته باشم، میدونم اگه اپلای کنم و برم هم هیچ تفاوتی تو زندگیم ایجاد نمیشه، شایدم بعدا که پام برسه اونور، دلم رو بزنه و دوباره برگردم، در حال حاضر که دارم این پست رو میدم دارم به انصراف از دانشگاه فکر میکنم، دارم به تحصیل تو یه رشته دیگه برای ارشد فکر میکنم، دارم به موسیقی فکر میکنم، دارم به این زندگیه پوچ فکر میکنم، دارم به آینده ی نامعلوم فکر میکنم، دلیلشم خیلی واضحه:
I'm full of would haves and could haves and should haves.
انگیزه ی من اینه که یه هدفی داشته باشم، که اونم داره به فنا میره...مملکته داریم؟ جوون بیست ساله اس داریم؟
من :|
مدیران :|
هدف )
اپلای
آینده :-bd
مملکت =))

ای بابا،
سن شما جوری هست که گاهی بی هدفی و پو چی همه ذهنو فرا می گیره و یک کم سنتون رفت بالا خواهید فهمید که تمام زندگی یک مسیر است نه یک هدف! و لذت زندگی درحرکت کردن است نه سکون.
این جناب صادق هدایتم خیلی به حرفاش گوش نده!

و اما انگیزه موضوع را کمی باز می کنم و بهتر است علمی تر به موضوع نگاه کنیم تا احساسی
طبق نظر متخصصان علوم رفتاری همه کارهای و رفتارهای ما ناشی از انگیزه است و انگیزه به دو دسته انگیزه درونی یا بیرونی تقسیم می شوند.
با ذکر مثال موضوع روشنتر میشه:
انگیزه درونی مثلا ، هدف علی از سوال کردن در کلاس فیزیک فقط بخاطر حس کنجکاوی است و درواقع او از فهمیدن جواب یک سوال لذت درونی می برد .یا یک خواننده هدفش از خواندن علاقه شخصی و لذت درونی است.پس انگیزه علی و خواننده ارضای نیاز دورنی خود است.
انگیزه بیرونی، هدف رضا از پرسیدن سوال در کلاس فیزیک ، افزایش اطلاعات بمنظور کسب نمره بهتر است یا یک خواننده هدفش از خواندن کسب پول و شهرت است واین میشه انگیزه بیرونی.
و اینکه،
هرچه این انگیز ها قوی تر راندمان بهتر خواهد بود و برعکس!

بنابراین، همه رفتارهای ما ناشی از نوعی انگیزه درونی یا بیرونی است. و می توان با مشخص کردن انگیزه ها آنها را تقویت کرد.
بنظرم، بیشتر کسانی که قصد خارج دارند انگیزهاشون اکثرا بیرونی است مانند کار خوب، درآمد، و... پس می توان با مشخص کردن و تجسم کردن این انگیزه ها در ذهن خود انرژی بیشتری کسب نمود.

موفق باشید

[blur]

باید حرکت کرد...حتی اگه نرسیم! وگرنه راکدمیشیم، زیاد طول نمیکشه که تبدیل به باتلاق شیم...متاسفانه شرایط حال حاضر جامعه مون زنجیرمون کرده به همونجایی که هستیم...و تمام تلاشمون شده که همونجا بمونیم و لااقل بیشتر سقوط نکنیم...خیلی بده تمام آرزوهای آدم تبدیل شه به اینکه یه درآمد بخور ونمیری داشته باشه و فقط یه جوری ادامه بده...تمام آرزوهای قشنگ کودکی از یاد برن...هرروز از بین بدبختی های اطرافت رد شی و کاری نتونی بکنی، فقط سرتو شرمنده بندازی پایین و خسته تر از روز قبل به خونه برسی...سخته اینطوری از خودت راضی باشی، خیلی سخت.....سخته اگه بخوای خودت باشی جایی اون بیرون نداشته باشی و اگه بخوای جایی داشته باشی دیگه خودت نباشی...دیگه خودسانسوری بشه عادت برات.........

سخته یادگرفتن و تحقیق رو دوست داشته باشی ولی برا اینکه اینارو بهت بدن برات کلی شرط بذارن...یه طوری که یا باید فهمیدن و فکرکردن رو انتخاب کنی یا یاد گرفتنو...سخته بین این دوتا یکی رو انتخاب کنی...چرا هرجفتش نباشه؟!

سخته حتی تو یه محیط آکادمیک بخاطر یه مخالفت واعتراض ساده از ساده ترین حقوقت بعنوان یه دانشجو محرومت کنن...بدون هیچ دلیلی،بدون هیچ توضیحی...

سخته وقتی با یه مدرک بالا و یه معدل خوب میری جایی برا کار باز نگران این باشی که مبادا تحقیر شی....سخته عزت نفستو تو این شرایط حفظ کنی...باید برا نگه داشتن ساده ترین عقاید و اصولت هزینه بدی...از صبح علی الطلوع تا تاریکی شب...یا باید هزینه بدی یا باید شرمنده خودت شی...و و و...بالاخره تهش اینه که باید کاری کنی که فکرت ارتفاع بگیره، آرزوهات...بهرحال هرجا که هستی...شاید راه چاره رو تو رفتن ببینی...شاید اونجایی که می خوایم به طرفش حرکت کنیم هم چیز زیادی بهمون نده ولی گاهی باید حرکت کرد...

آخرش این که این یه معادله برد-باخت نیست مسلما...چون اینجا هم کسای عزیزی داریم که اقلا برا من مهمتر از اونا وجود نداره...ولی سعی میکنم جریان داشته باشم...حتی اگه موفق نشم و به جایی نرسم اقلا پیش خودم سربلندم که تلاشمو کردم.......
رفتن راهی ست برای بودن و آغازِ شدن...


خویش را باور کن
هیچ کس جز تو نخواهد آمد
هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید
شعله روشن این خانه تو باید باشی
هیچ کس جز تو نخواهد تابید
سرو آزاده این باغ تو باید باشی
هیچ کس چون نخواهد رویید...

مجتبی کاشانی

[mina70]

من به شخصه از کمبود انگیزه در ایران به قصد مهاجرت افتادم! یعنی چیزی نمونده اینجا. ماجرای خوشبختی و آرامش و لحظه ای شادی رو تخمشو ملخ خورده! اصلا وضعیت شبیه این شده که شما باید استخونهای بقیه رو خرد کنید تا رشد کنید! به قول دوستان باید از اوضاع بد اقتصادی سواستفاده کرد (یعنی بدبختها رو بدبخت تر کنی!) . از هر زاویه ای که بهش نگاه می کنی هیچی نمونده. اوضاع مثل یک پیرزن یا پیرمرد 70-80 ساله ای هست که رو ب احتزاره(احتضار) با سرخاب و سفیداب سرحال نگهش داشتنند! مثلا همین تهران! باور کردنی هست که توی یک شهری زندگی کنید که همه عالم و آدم می دونند زلزله ای قراره بیاد که اگر اتفاق بیفته حدود 20 تا 40 درصد جمعیتش می میرند ولی انگار مشکلات داری که بهش فکر هم نمی کن D: ؟

چند وقت قبل تو یک چت عمومی بودم در مورد همین قضیه. اینقدر حال می کنم با اینایی که مثلارفتند آمریکا و دارند از شرایط بد اونجا در مقایسه با ایران می گن ( که می گن مثلا مجبوریم صبح تا شب کار کنیم و فاندمون کفاف نمی ده و...
انگار در ایران برای دانشجویان دکترا یک پنت هاوس وسط دروس یا قلب فرشته تهران می دن با حقوق ماهیانه 4-5 میلیون علاوه بر مخارج، دوستان برای ارتقا علم پا می شن می رن آمریکا!!)

از اونایی که وضع مالیشون خوب بوده در ایران و .. بگذریم. اونا رو نمی دونم.

اما واقعا اولین انگیزه برای من، خیلی شفاف و بدون رودربایستی بگم " تلاش برای بقا" بوده! یعنی ذهنم اینقدری که درگیر رسیدن به این فاز بوده، دیگه به رسیدن به آرامش و وضعیت کاری مطمئن و دانشگاههای معتبرتر و فضای آکادمیک و... شرط و شروط قائل نیست! البته اگر بتونم جای بهتر برم قطعا می رم ولی برای خروج از ایران دنبال این شرط و شروط نیستم! با عرض پوزش نسبت به اینکه فضای آکادمیک اینجا شاید درست نباشه ولی خب خیلی خودمونیش، نسبت قیمت اجاره خونه وگوشت و مرغ و... به حقوق متوسط، در اپلای کم تاثیر نداره!!

یعنی دوستانی که این یکی دو ماهه اخیر در ایران بودند وضعیت رو درک می کنند که متوسط درآمد یک مهندس نسبتا خوب در تهران اگر کار پیدا کنه! ماهی 1-1.5 میلیونه و اجاره خونه در محله های معمولی شهر تهران ماهیانه 1 میلیون! و این یعنی چی!


یک سری شاخص برای زندگی توسط موسسه بسیار معتبر legatum در کشورهای مختلف جهان آورده شده. مقایسه کنید ببینید آیا واقعا در ایران زندگی وجود داره؟

واقعا جاي تاسفه... مملكتي كه جاي ذره اي اميد و انگيزه ي زندگي براي جووناش نيست به كجا داره پيش ميره؟؟؟
البته به نظر من اين خودش خيلي خوبه كه هدف از رفتن، افزايش بار علمي و بهره از امكانات مضاف و خيلي چيزاي خوب اونطرف باشه اما چه خوبه اونايي كه رفتن و يا قصد رفتن دارن كشورشون رو فراموش نكنن و يكي از صدها هدف مهم زندگيشون بشه خدمت به هموطناشون، نه اينكه رفتن براي هميشه.

[MAJID]

به نظر من ما ادما یه طول عمر مشخص داریم که خیلی سریع میگذره....مثلا دیگه هیچ وقت من نمیتونم دهه سوم زندگیم رو تجربه کنم.ما که نسل سوخته شدیم این دهه هم رفت اما اگه برنامه ای نداشته باشیم بقیه عمرمون هم میره.اپلای میکنم چون میخوام بقیه عمرم رو جایی زندگی کنم که بتونم از این عمر باقی مونده حداکثر استفاده رو بکنم . زندگی با کیفیتی داشته باشم.


برخورداری از حق ازادی و لذت بردن از لحظه های عمر

رسیدن به اهداف و ارزوهای علمی


زندگی در محیطی که امکان پیشرفت علمی و اقتصادی براساس شایستگی ها و تلاش فردی وجود داره

زندگی مرفه در محیطی امن و با ارامش ( هنوز که هنوزه از دیدن پلیس بدون هیچ دلیلی میترسیم و احتمال وجود جنگ در اینده و احتمالا به زور جبهه بردن جوون ها در اینده و مردنشون واسه هیچی )

[ahmadpashaei]

واقعا جاي تاسفه... مملكتي كه جاي ذره اي اميد و انگيزه ي زندگي براي جووناش نيست به كجا داره پيش ميره؟؟؟
البته به نظر من اين خودش خيلي خوبه كه هدف از رفتن، افزايش بار علمي و بهره از امكانات مضاف و خيلي چيزاي خوب اونطرف باشه اما چه خوبه اونايي كه رفتن و يا قصد رفتن دارن كشورشون رو فراموش نكنن و يكي از صدها هدف مهم زندگيشون بشه خدمت به هموطناشون، نه اينكه رفتن براي هميشه.

با سلام
بعید میدونم کسی کشورش رو فراموش کنه ولی برای من که به شخصه اصلا این امکان نداره و ایران همیشه وطنم خواهد بود ولی حتما اگر مثلا برم آمریکا و اونجا بهم امکانات بدن و پیشرفت کنم نمیام نمکدون رو بشکنم!دشمنی ایران و آمریکا خواست ایرانی ها نیست. در ضمن هدف خدمت به هموطنان خیلی عالیه و موافقم،ولی به نظر شما با این دستگاه اینکار شدنیه؟!! اینجا منطق فازی حکمفرما نیست،کاملا منطق ارسطویی هست: یا با اینا هستین و از امتیازات اینا به قیمت از دست دادن آخرت و معامله با وجدان استفاده میکنید یا اگر کوچکترین نقدی داشته باشید -نه اعتراض و اعتصاب- سرکوب میشید به حکم .... که اسلام و قران همیشه دستاویز حکومتهای دینی هست.جاییکه حرف یکنفر فصل الخطاب هست که نمیشه به مردم خدمت کرد،فقط میشه به قدرتمندتر شدن دستگاهی خدمت کرد که نمیخواد مردم راحت و با کلاس باشن تا سر و گوششون بجنبه و آزادی های دیگه ای طلب کنن که با میل و منافع اونا جور در نیاد.ببینید چنین جایی اصلا نمیذاره که بجز دار و دسته خودشون کسی رشد کنه.همه مسئولان باید از وابستگیهای مستقیم اینها برخوردار باشن تا پله های ترقی رو طی کنن.

[mina70]

با سلام
بعید میدونم کسی کشورش رو فراموش کنه ولی برای من که به شخصه اصلا این امکان نداره و ایران همیشه وطنم خواهد بود ولی حتما اگر مثلا برم آمریکا و اونجا بهم امکانات بدن و پیشرفت کنم نمیام نمکدون رو بشکنم!دشمنی ایران و آمریکا خواست ایرانی ها نیست. در ضمن هدف خدمت به هموطنان خیلی عالیه و موافقم،ولی به نظر شما با این دستگاه اینکار شدنیه؟!! اینجا منطق فازی حکمفرما نیست،کاملا منطق ارسطویی هست: یا با اینا هستین و از امتیازات اینا به قیمت از دست دادن آخرت و معامله با وجدان استفاده میکنید یا اگر کوچکترین نقدی داشته باشید -نه اعتراض و اعتصاب- سرکوب میشید به حکم .... که اسلام و قران همیشه دستاویز حکومتهای دینی هست.جاییکه حرف یکنفر فصل الخطاب هست که نمیشه به مردم خدمت کرد،فقط میشه به قدرتمندتر شدن دستگاهی خدمت کرد که نمیخواد مردم راحت و با کلاس باشن تا سر و گوششون بجنبه و آزادی های دیگه ای طلب کنن که با میل و منافع اونا جور در نیاد.ببینید چنین جایی اصلا نمیذاره که بجز دار و دسته خودشون کسی رشد کنه.همه مسئولان باید از وابستگیهای مستقیم اینها برخوردار باشن تا پله های ترقی رو طی کنن.

بله كاملا باشما موافقم، اما طي كردن پله هاي ترقي و زندگي مثل همونايي كه اشاره كردين، سواي خدمت به وطن و... هست!
البته به نظر منم مهم اينه كه هدف آدم خدمت باشه، حالا چه توي كشور خودت باشه چه هر جاي ديگه.

[parsley]

مطالب جالبی تو این تاپیک ارسال شده بود که باز جای بحث داره.
اما اگه فعلا بخوام نظرمو درباره این سئوال بگم اینه که:
به نظر من انگیزه برای هرکسی متفاوته. این فکر میکنم شبیه یه نسخه پزشک می مونه. من اگه با یه بیماری به دکتر مراجعه کنم یه نسخه ای میگیرم و شما اگه با بیماری دیگه ای مراجعه کنید نسخه دیگری. حالا من اگه این نسخه برام عالی عمل کنه نمیتونم به شما هم توصیش کنم، چون احتمال زیاد داره شرایط شما فرق کنه حتی اگه بیماریها هم یکسان باشه. بنابراین اینجا هم اگرچه ممکنه در خیلی موارد انگیزه ها یکسان باشه اما بازم اعتقاددارم نمیشه یک فرمول کلی برای همه ارائه کرد...

[akbar_saeedi]

سلام دوستان
یادمه اوایل ارشدم تو تبریز  2 3 ماه افسردگی ب معنی واقعی کلمه رو تجربه کردم...دانشجوی ارشد در ی رشته خوب و ی دانشگاه خوب وافسردگی!! ب هم نمیخورن اما فقط در ظاهر..خب ک دقت میکردم آخرش ک چی..اتفاقا افسردگی خیلی هم منطقی بود! چون آینده ای ک تصور میکردم هیچ سنخیتی با آینده ای ک ب دنبالش بودم نداشت..الان با اینکه سربازم ولی خیلیم پر انرژیم..چون حس میکنم تو مسیر زندگیمم...ازون موقع ک ب فکر رفتنم انگار ب اون نشاطی ک اکثرمون در دبیرستان تجربه کردیم،دوباره رسیدم..و این شیرینه...فک میکنم کسی هدف شیرینی اشته باشه و براش تلاش کنه مسیر خود ب خود راهنماییش میکنه..من تو این مدت نمیگم خود خدارو لااقل دستشو دیدم!! قبل خدمت همش ب فکر اینکه چجور خوب میشه زبان رو دنبال کرد حین خدمت فک میکردم..تا اینکه خیلی جالب طی فرایند نسبتا عجیبی با جابجایی هایی، شدم مسئول کتابخونه...یعنی کارم شد درس خوندن  چند نفر با داشتن پارتی و ..خواستن این کارو کنن..اضافه خدمت خوردن..ی چیزی شبیه قانون راز و ...
بهترین راه انگیزه گرفتن فک کردن ب اینه: این هف هدف کوچکی نیس..هدف بزرگ تلاش بزرگ در طی گذر زمان میخواد..باید صبور باشیم..
قدر نعمت در مسیر بودن و ارتباط داشتن با بچه های ناز این سایتو وقتی خوب درک میکنید ک مث من جایی مث پادگان باشید..پس به جا ما هم استفاده کنید
مارو هم دعا کنید..اگه میبینید شبا خوب میخوابید بخاطر اینه ما بیداریم )

[ForeverBlue]

صحبت از انگیزه پیدا کردن کمی عجیب است. انگیزه مثل شارژ برق نیست که مدام نیاز به تقویت و بازنگری داشته باشد. پذیرش یا مهاجرت یک هدف است. هدفی که برای رسیدن به آن باید دلایل لازم و کافی داشته باشید و نه انگیزه و هیجان کافی. اگر قرار است با کم شدن انگیزه، از فکر پذیرش بیرون بروید بهتر است همان اول این اتفاق بیفتد.