ماندن یا برگشتن؟

[Pink Floyd]

سلام.

من تا حالا دور از خانواده زندگی نکردم ! دانشگاه هم شهر خودمون قبول شدم ! و نمیدونم واقعا چه حسی داره وقتی میری یه شهر دیگه و انجا تنها زندگی میکنی ! چه برسه با یه کشور دیگه !

درود
کشور دیگه رو نمیدونم ولی شهر دیگه حس خوبی داره.

[Babak]

دقیقا همینطوره، تنها مساله ای که اینجا مطرحه هدف از برگشتن یا ماندن در خارج هست و بعد از اینکه مشخص کردیم که چه هدفی رو در زندگی دنبال می کنیم، می تونیم تصمیم بگیریم. در اینراه هم باید از تجربیات دیگران استفاده کنیم نه اینکه بگذاریم حرف مردم بر روی تصمیم ما اثر گذار باشه. چون مثلا برگشتن در نظر خیلی ها یک حماقت هست پس اصلا نباید حرفش رو بزنیم یا برعکس.

در ضمن اکثرماها اونور ارتباط چندانی با داخل کشور نداریم که بیشتر ارتباط هم ارتباط با دوستان و خانواده هست. و خبرهامون در مورد مسایل اقتصادی، اجتماعی و علمی از طریق خبرگذاری های فعال است. و چون اکثر این خبرگذاری ها به نوعی دید سیاسی دارند و خبرها رو طوری که دوست دارند تغییر می دهند. در نتیجه تصویر ذهنی ساخته شده بعد از 4 سال مقدار زیادی با واقعیت جامعه ایران متفاوت هست. این مورد بیشتر برای دوستانی که در آمریکا ( به دلیل مشکلات ویزا) تحصیل می کنند صادق هست چون ممکن هست در طول 6 سال یکی دوبار از ایران دیدار کرده باشند که این مقدار نمی تونه کافی باشه.

به هر حال وجود همین تاپیک ، بحث و اشتراک گذاری و گسترده کردن دید واقعی از داخل ایران می تونه برای تصمیم گیری آینده مفید باشه.

به نظر من برگشتن به ایران به هیچ وجه حماقت نیست و خیلی از افراد به خاطر مسائل خانوادگی یا موقعیت‌های کاری بهتر به ایران برمی‌گردند. به همین خاطر کاملا موافقم که کسانی که هر دو محیط رو دیدند تجربیات خودشون رو در اختیار سایرین بذارن تا بقیه بهتر بتونند در این زمینه تصمیم بگیرند.


من قبل از خارج شدن از ایران حدود ۵ سالی در ایران کار کردم و الان هم حدود سه سالی هست که در امریکا مشغول به کارم. اگر بخوام در مورد تجربیات خودم بگم، باید بگم که اگر کسی بخواد کارمند باشه و خودش تمایلی به ایجاد شرکت نداشته باشه، امریکا شرایط خوبی نسبت به ایران داره. حقوق افراد تحصیل کرده برای یک زندگی مرفه کافیه و امنیت شغلی هم برای رشته‌های فنی عموما بد نیست و افراد تحصیل کرده حتی در صورت از دست دادن شغل به مدت طولانی بیکار نمی‌مونند. اما بالا رفتن در سطوح مدیریتی شرکت‌های بزرگ برای خارجی‌ها مشکله. البته نه این که کسی رو صرفا به خاطر این که امریکایی نیست، به این سطوح راه ندن، بلکه قضیه خیلی ساده است: کسی که در امریکا بزرگ نشده و با فرهنگ و شرایط این کشور کاملا آشنا نیست و زبان مادریش انگلیسی نیست، معمولا در سطوح بالای مدیریتی نمی‌تونه خیلی خوب عمل کنه و نماینده خیلی خوبی برای شرکت نخواهد بود. البته این رو بگم که منظور من از سطوح بالای مدیریتی چیزی مثل مدیر عامل (CEO) یا مدیر فنی (CTO) شرکت‌های بزرگ هست، و گرنه مدیریت تیم‌های مهندسی کاملا ممکنه و خیلی از خارجی‌ها رو در این سطوح می‌شه دید.

برای افرادی که خودشون مایلند شرکت خودشون رو داشته باشند، به نظر من ایران امکان موفقیت بیشتره، چون در امریکا رقابت بسیار بالاست و احتمال موفق شدن شرکت‌ها در امریکا بسیار پایینه. تا اونجا که من اطلاع دارم، کمتر از یک درصد شرکت‌های تازه تاسیس در رشته کامپیوتر به شرکت‌های موفقی تبدیل می‌شن، کمتر از ۱۰درصد این شرکت‌ها در مراحل اولیه توسط شرکت‌های بزرگ خریداری می‌شن و بقیه به جایی نمی‌رسند. از طرف دیگه مقیاس موفقیت در ایران و امریکا بسیار متفاوته. شرکتی که در امریکا شرکت موفق به حساب میاد ممکنه صدها برابر یک شرکت موفق ایرانی درآمد داشته باشه. مشکل دیگه‌ای که من در ایران باهاش زیاد برخورد داشتم، شرایط بسیار متزلزل و ناپایداره. این شرایط هم در زمینه وضع قوانین و مقررات و هم در زمینه اقتصادی شرکت‌ها رو تحت تاثیر قرار می‌ده. متاسفانه وضع قوانین یک شبه و بدون برنامه‌ریزی کافی شرکت‌های خصوصی رو به شدت تحت تاثیر قرار می‌ده. شرایط اقتصادی کل کشور مزید بر علت هست و در ماه‌های اخیر یکی از این شرایط رو تجربه کردیم و متاسفانه این مساله محدود به همین یک مورد نیست و اگر به چند دهه اخیر نگاه کنیم، هر چند سال یک بار اوضاع کم و بیش مشابهی وجود داشته. رقابت دولتی یکی دیگه از این مشکلات مهم هست. گاهی اوقات متاسفانه خود دولت یا ارگان‌های وابسته به دولت به عنوان رقیب در برخی از زمینه‌های کاری وارد رقابت می‌شن و کار رو برای بخش خصوصی بسیار مشکل می‌کنند. نمونه‌اش رو در سال‌های اخیر در مورد شرکت‌های اینترنتی دیده‌ایم.

این‌ها برخی از مواردی بود که به ذهن من رسید و امیدوارم که کمک کنه تا افراد دید بازتری نسبت به محیط‌های کاری داشته باشند.

[MaMi]

سلام.
من تا حالا دور از خانواده زندگی نکردم ! دانشگاه هم شهر خودمون قبول شدم ! و نمیدونم واقعا چه حسی داره وقتی میری یه شهر دیگه و انجا تنها زندگی میکنی ! چه برسه با یه کشور دیگه !

من بعد از دوره دبیرستانم به طور کلی در تهران زندگی کردم (تا همین حدود 2 سال پیش)...در دوران تحصیل هم خیلی مایل نبودم برگردم به شهرستان خودمون (رشت) چون میدیدم سبک زندگی بین این دو شهر با اینکه اختلاف مسافتی زیادی هم ندارند (حدود 300 کیلومتر) با هم خیلی زیاده و هم شرایط اقتصادی بهتری در تهران داشتم (چون همراه با تحصیل کار هم میکردم)...خیلی هم راضی بودم از زندگی در یک شهر دیگه...لااقل در این مورد که تجربه اش رو داشتم من ترجیح میدادم که برنگردم به شهرمون (البته الان به دلایلی در شهرمون بسر می برم!)
یک تجربه کاری هم بگم: من در دوران تحصیل و کارم (توام) یک بار به مدت حدود یک ماه رفتم ترکیه، دوستان، وقت برگشتن به تهران به قول عامیانه اش واقعا غمم گرفته بود با اینکه برای کار رفته بودم و از صبح ساعت 9 تا غروب ساعت 7 بکوب سر کار بودیم، حالا فرض کن شما کاری (تحصیل/کار) انجام بدی که ازش لذت دوچندان هم ببری...یعنی فکر برگشت به این محیطِ شب تا صبح استرس و نگرانی واقعا عذاب آور بود! به نظر من فکر برگشتن از سرت بیرون خواهد رفت مگر اینکه شرایط غیر منتظره ای رخ بده...

مشکل دیگه‌ای که من در ایران باهاش زیاد برخورد داشتم، شرایط بسیار متزلزل و ناپایداره. این شرایط هم در زمینه وضع قوانین و مقررات و هم در زمینه اقتصادی شرکت‌ها رو تحت تاثیر قرار می‌ده. متاسفانه وضع قوانین یک شبه و بدون برنامه‌ریزی کافی شرکت‌های خصوصی رو به شدت تحت تاثیر قرار می‌ده. شرایط اقتصادی کل کشور مزید بر علت هست و در ماه‌های اخیر یکی از این شرایط رو تجربه کردیم و متاسفانه این مساله محدود به همین یک مورد نیست و اگر به چند دهه اخیر نگاه کنیم این شرایط هر چند سال یک بار اوضاع کم و بیش مشابهی وجود داشته. رقابت دولتی یکی دیگه از این مشکلات مهم هست.

متاسفانه من هم برخورد نزدیک با این مشکل داشتم. شرکتی که در آن کار میکردم و میکنم هنوز یک جورایی! شرکت واردکننده ماشین آلات صنعتی و قطعات مربوطه است و در جریان همین تغییر قانون های مالیاتی، دارایی و از همه مهم تر ارز (به دلیل عدم ثبات اقتصادی ذکر شده در سایر کشورها) در کمتر از یک ماه حدود 20 نفر از پرسنل را تعدیل کرد! چرا؟! چون در تنها یک شب، شرکت حدود 300 میلیون بر اثر نوسان ارز ضرر داد!

[Torkan]

من تاپیک خوبی پیدا نکردم و شاید ربط زیادی به این تاپیک نداشته باشد و برای جلوگیری از ایجاد تاپیک جدید این نوشته را میزارم. این نوشته کاملا موثق میباشد و دانشجوی دکتری یکی از دانشگاههای کانادا (رشته مواد) تجربه اش رو در مورد مصاحبه با دانشگاهی در ایران نوشته است برای جذب استادیار. اسم دانشگاه رو نمینویسم چون بر این اعتقادم فرق خاصی ندارن با هم مثل خیلی از چیزها در ایران!

دوستان عزیز...
تجربه تلخ از مصاحبه با استادان جذب دانشگاه xxxxxx یک هفته قبل از مصاحبه، منشی دانشکده با من تماس گرفت و گفت مصاحبه شما ساعت ۱:۳۰ بعد از ظهر به وقت ایران (۵ صبح به وقت شرق کانادا) خواهد بود. از منشی درخواست کردم که وقت مصاحبه ۱ یا ۲ ساعت جا به جا شود که خانم منشی فرمودند که " نه به هیچ وجه، چون اساتید جذب برنامه ها و کلاس های زیادی دارند و هماهنگی بین انها خیلی سخت است و مصاحبه شما راس ساعت برگزار میشود". سرتونو درد نیارم، من از ساعت ۴:۳۰ صبح در اسکایپ انلاین بودم تا ساعت ۵:۲۵ صبح، دریغ از حتی یک پیام که ما با تاخیر حاضر میشویم. با ایمیل دوباره به خانم منشی و یاداوری وقت مصاحبه، خانم منشی در ساعت ۵:۲۷ صبح انلاین میشوند. خانم منشی مینویسد"برای مصاحبه منتظر باشید". همینطور وقت میگذرد و هیچ خبری از دوستان جذبی نمیشود.ساعت ۶:۱۵ به خانم منشی پیام میدهم من بیش از این نمیتوانم صبر کنم و ساعت ۶:۲۰ صبح از شدت ناراحتی و خواب الودگی اسکایپ را ترک میکنم. استادان کمیته جذب دانشگاه xxxxxx در ساعت ۶:۴۵ صبح ظاهر میشوند و با لحن طلبکارانه پیام میدهند" اقای دکتر yyy ما امدیم شما نبودید و انشالله در دوره بعدی جذب!شما را ملاقات خواهیم کرد". دریغ از حتی یک معذرت خواهی! من هم همینطور که پیام را میخواندم از شدت ناراحتی خودم را سرزنش میکردم که چرا به خاطر حس خدمت به کشورم، این چنین مورد بی احترامی استادان عزیز جذب دانشگاه xxxx قرار بگیرم

[comboy]

آقا، چرا بریم اگه می خایم برگردیم؟
من به خاطر مسئله پوشش ...... اصلن دوست ندارم در ایران دفن بشم. دلیل دیگه ای ندارم.

یه روز داشتم تو خیابون چین قدم می زدم. همین جور رفتم که گم بشم. موقع برگشتن (منظورم تو خیابونه، نه برگشتن به ایران) دیدم یه آقایی با لباس سبز جاروش را انداخت زمین و پرید بالا شاخه درخت را گرفت و بارفیکس زد. سنش بالا بود. همین جور که راه می رفتم، بیست دقیقه بعد دیدم خانم های مسنی با لباس سبز سطل دستشونه و دارن ساقه درخت ها رو رنگ می زنن. یه چیز مثل گچ.
یه روز داشتم از همون جا راه می رفتم. یک نوشیدنی متفاوت خریده بودم. کلن چین نوشیدنی هاش شبیه داروخونه است. پپسی و گاز و این چیزها زیاد خبری نیست. خیلی می خاستم یکی نوشیدنی بخرم بدم به یکی از این خانم ها. ولی مزه اش عنقدر عجیب بود، گفتم شاید روم را برگردونم بهم فحش بدن. خلاصه خیلی زحمت می کشن.

حالا به خودم گفتم : کاش یک رفتگر چینی بودم تا اینکه یک ایرانی. من اگه فردا بچه دار بشم، جواب بچه هام را چی بدم که باید برن مدرسه دخترونه، روسری سر کنن و هر جا می رن از ایرانی بودنشون شرم کنن. اصلن ما آزادی داریم؟ به دنیا بیارم که چی بشه؟ همه چیمون مشخص شده. چی بخوریم، با کی بریم، چی بپوشیم.

ای کاش رفتگر چینی بودم. از بدو تولد تا موقع مرگ کسی بهم نمی گه موهاتو بپوشون. با دختر حرف نزن. با این عکس نگیر، به اون دست نزن.

یکی می گفت، حجاب مثل قوانین راهنمایی رانندگی. باید رعایت بشه. آخه مرد حسابی، کاش یا تو می مردی یا من رنگ ایران را نمی دیدم. آخه یکی دو روز که زور نمی گین. همش دارین زور می گین. خوب می خام فرار کنم بر نگردم. ماله شما.

بهترین موقعیت کاری هم تو ایران بهم بدم، حاظر نیستم دخترم یک ثانیه موهاشو بپوشونه.

[navidgh96]

من راستش تاپیکی پیدا نکردم تا این سوالمو مطرح کنم توش
اقا بابک راجب محیط های کاری در ایران و آمریکا توضیحات جامع و مناسبی دادند.
لطفا دوستان در مورد محیط های کاری کشورهای اروپایی(که غول های تکنولوژی ندارن و شرکت های کوچکتری دارند) و کانادا و استرالیا توضیحاتی رو بدن.
با تشکر

[automotive]

من راستش تاپیکی پیدا نکردم تا این سوالمو مطرح کنم توش
اقا بابک راجب محیط های کاری در ایران و آمریکا توضیحات جامع و مناسبی دادند.
لطفا دوستان در مورد محیط های کاری کشورهای اروپایی(که غول های تکنولوژی ندارن و شرکت های کوچکتری دارند) و کانادا و استرالیا توضیحاتی رو بدن.
با تشکر

اروپا غول تکنولوژی ندارد؟
به نظر شما پورشه، زیمنس، آئودی، مرسدس بنز، فولکس واگن (که در سال 2017 بزرگترین سازنده خودرو لقب گرفت، البته قبل از اتحاد سه شرکت دیگر)، بوش و ... از آلمان
ولوو، اسکانیا، اریکسون و ... از سوئد
شرکت های بزرگ نفتی نروژ
بنتلی و رلزرویس از انگلستان، نمایندگی های گوگل و آمازون در اروپا و صدها شرکت دیگر که لیست آن‌ها در ویکیپدیا در دسترس است غول تکنولوژی نیستند، پس به چه چیز غول تکنولوژی گفته می‌شود؟
اقتصاد آلمان از اقتصاد آمریکا و کانادا بسیار قدرتمندتر است (نسبت به جمعیت) و حتی از ثبات بیشتری بهره می‌برد.

شرکت هایی همانند گوگل، فیس بوک، آمازون و موارد مشابه، شرکت های چند ملیتی هستند که معمولا دفت مرکزی آن‌ها در آمریکا است، اما دفاتر و نمایندگی‌های زیادی در سراسر دنیا دارند.

حوزه فعالیت خود را اعلام نکرده‌اید، من بحث خودرو و کامپیوتر را تا حدودی اعلام کردم و در سایر موارد نیز اگر بهترین شرکت‌ها نباشند قطعا بد نیز نیستند.

البته از صنایع انحصاری در این مبحث صحبتی نشده است، اگر رشته شما هوافضا است، هیچ کشوری همانند آمریکا برای شما مناسب نخواهد بود، هرچند احتمال دریافت ویزا بسیار پایین است.

بحث محیط کاری نیز دوستانی که تجربه دارند راهنمایی خواهند کرد.

[saaaaam]

ممنون بابت راهنماییاتون، من رشتم کامپیوتره

سلام شما که رشته کامپیوتر تحصیل کردید درصورت تخصص داشتن در یک گرایش راحت کار پیدا می کنید 
نگران نباشید

[kamranik22]

پسر عموی من آمریکا هست و به هیچ عنوان حاضر نیست برگرده. کسی رو سراغ دارسد که استرالیا باشه؟؟ میخوام برای مهاجرت با شرایط اونجا بیشتر آشنا بشم

[saaaaam]

بنظر من پنج سال اول ورود به هر کشوری مشکلات بسیاری دارد ولی بعد از ان با پیدا کردن اولین کار تمام وقت مرتبط با رشته دیگه تصور برگشت محال هست
البته بودند کسانی که از سال اول کار پیدا کردند ولی همه رشته های فنی و مهندسی بودند