(27-06-2016, 03:56 PM)nasim1234 نوشته: من در مورد اروپا اطلاعی ندارم نظرم رو برای امریکا و کانادا میدم

نظر کلی اینه که شانستون کم نیست اما نیاز به زمان گذاشتن و حوصله داره.
مقالاتتون چقدر مرتبط هستن و آیا اسم اول هستین؟
کتاب ها به مقالات چقدر مربوطند؟ یک زمینه هستن یا موضوعشون متفاوته؟ چه طور کتاب هایی هستن؟ (کتاب های پایه رشتتون یا کتاب های فرعی یا دانشگاهی یا عمومی؟)
موضوع تز ارشدتون به مقالات و کتاب ها مرتبطه؟
در دوره ارشد کار ریسرچ انجام دادید؟ 
ریکام هاتون قوی هست ؟

اگر همه اینا در یک زمینه باشه شانستون بالا میره چون SOP بسیار قوی ای میتونید بنویسید اگر نه کارتون سخت میشه. منظورم از مرتبط اینه که کاملا همپوشانی داشته باشه. زبان اگر 8 بگیرید خوبه یا تافل اگه بدید بالای 100 حتما. خصوصا نمره رایتینگ و اسپیکینگ بالا مهمه. 

با فرض مرتبط بودن عناصر رزومتون برای زیر 100 حتما شانس دارید. جواب سوال های بالا رو بدید تا دقیق تر جواب بدم.

(25-07-2016, 11:22 PM)آبی نوشته: سلام خانم نسیم عزیز
ممنونم که پاسخ دادید. 
پایان نامه، کتابهای به چاپ رسیده ام   و حیطه مورد علاقه ام فعلا ربط نزدیکی به هم ندارند. اما قصد دارم که نوعی اشتراک بین بعضیهاشون لااقل ایجاد کنم و فکر می کنم باید این تنوع رو تبدیل به گستردگی حیطه کارم کنم. 

کتابهای چاپ شده ام، موضوع جدیدی در یکی از شاخه های جانبی رشته ام در سطح دانشگاهی هستند و در حد متوسطی مرتبط هست 
و در جای دیگری بهش نپرداخته ام)
اما کتابی با موضوع مورد علاقه ام برای دکترا ترجمه کرده ام که امیدورام به لطف خدا چاپ بشود. و از کتابهای قبلی هم می تونم پلی بزنم در مقاله نویسی دبرای حوزه ی مورد علاقه ام. 
مقاله ندارم هنوز اما راهنماییتون کلید خوبی بهم داد و در انتخاب موضوع مقاله لازم شد اون اشتراک موضوعی رو رعایت کنم. خیلی ممنونم بابت توصیه تون. شاید "اسم اولی" شدن برام زمان ببره اما به هر حال، چرا که نه.  
آیلتس رو قصد دارم بالای 8 بگیرم انشاالله 
اساتیدم خوشبختانه سرشناسند و فکر می کنم لازمه باهاشون ارتباط دوباره تحقیقاتی و کاری برقرار کنم / 7 سال از فارغ التحصیلیم می گذره اما طی تحصیل دانشجوی نسبتا فعالی بودم.  
و البته آیا با فراهم شدن اوصاف بالا، امید گرفتن فاند کامل از دانشگاههای زیر 100 هم وجود داره؟ (مثلا با یک مقاله ی اسم اولی! آیلتس بالای 8، توصیه نامه قوی) ؟
اگر نکته ای یا توصیه ای لازم می دونید بسیار ممنون می شم بفرمایید. 
و البته با توجه به این که شما خانم هستید و این مسیر رو رفتید، در کل سطح رضایتمندی خانمهای ایرانی رو از این سبک زندگی چقدر مثبت ارزیابی می کنید (سالهای بعد از تحصیل، و درآمد و جایگاه اجتماعی، زندگی خانوادگی و...) چون دور از موضوع این صفحه است،  عذرخواهی می کنم در حد کلی بفرمایید ممنون می شم.
سپاس بسیار

(30-07-2016, 11:54 AM)nasim1234 نوشته: اسم اول شدن واجب نیست البته ولی باشه بهتره. نباشه اسم دوم هم خوبه. خیلی حساس نیستن رو ترتیب راستش. با شرایطی که گفتین به نظرم شانس زیر 100 دارید حتما. طبق معمول بگم که اپلای حساب کتاب دقیقی نداره متاسفانه.

به عنوان یه خانم که که گفتین خلاصش اینه که من نسبت به ایران ده برابر راضی ترم از شرایطم. من ایران شریف بودم و با این حال در ارتباط با اساتید مشکل داشتم. فکر می کنم مشکل خیلی از دانشجو ها هم مشابه من بود. اساتید بی اندازه کار می کشیدن در ازای چند تا ریکام. در حالی که اصولا وظیفه شون بود ریکام بدن وقتی آدم یه ترم تو آزمایشگاهشون کار ریسرچ کرده. این از دانشگاه. از نظر اجتماعی هم چیزی که میشه اسمشو گذاشت "ارامش اجتماعی" واقعا در ایران برای همه فراهم نیست. گرچه به نوع نگاه آدم و تعریفش از آرامش بستگی داره اما مسایلی مثل دخالت های بی جای دیگران در زندگی شخصی و اظهار نظرهای بی مورد تو هر طبقه بندی ای که فکر کنیم جزو مصادیق مخل آرامشه. خیلی هم زن یا مرد بودن فرق نداره. برای همه هست این مورد. به قول یکی از اساتید زندگی در ایران هنوز عشیره ایه فلذا وقت و انرژی افراد به سرک کشیدن تو زندگی هم و مقایسه داشته ها ونداشته هاشون میگذره. حداقل فایده زندگی در غربت اینه که آدم تمرکزش فقط رو زندگی خودشه. من تجربه زندگی در اروپا رو نداشتم اما از نظر حجاب داشتن و کلا مسلمون بودن در آمریکا خیلی به مشکل برنمیخورید (بستگی به شهر و ایالت هم داره البته)

• آیا در امریکا یا اروپا دانشگاه های بهتر واقعا افراد حرفه ای تری برای کار آماده می کنند (یا مثل ایران این شکاف رو خود شخص باید پر کنه)؟ 
  
• آیا مثلا فارغ التحصیل هاروارد کارهایی رو انجام می تونه بده که بقیه نمی تونن و یا امتیازهای دیگه داره در اعتبار کاری و حرفه ای! ؟
  

(30-07-2016, 06:12 PM)آبی نوشته: آیا مرغوبیت دانشگاه در آینده ی کاری تاثیری داره؟ 
برای کسی که هدفش بعد از تحصیل اقامت و اشتغال باشه، آیا برای پذیرش مهمه که از دانشگاههای زیر 100 دنیا تلاش کنیم؟ 
آیا محل اخذ مدرک ملاک خوبی برای شغل بهتر پیدا کردن در اجتماع اونجا یا برای مشاغل آکادمیک در دانشگاههای دیگه هست؟

من در ایران علامه طباطبایی بودم که در رشته های انسانی خب مثلا تاپ هست و اساتید رده بالا و دانشجوها رتبه های خوبی داشتند، اما در شغل پیدا کردن هیچ تاثیری نداشت که هیچ در شهر ما که جبهه هم می گیرن (بگذریم) 

• آیا در امریکا یا اروپا دانشگاه های بهتر واقعا افراد حرفه ای تری برای کار آماده می کنند (یا مثل ایران این شکاف رو خود شخص باید پر کنه)؟ 
  
• آیا مثلا فارغ التحصیل هاروارد کارهایی رو انجام می تونه بده که بقیه نمی تونن و یا امتیازهای دیگه داره در اعتبار کاری و حرفه ای! ؟
  

در مسیر پذیرش این لذت بخشه که بلندپروازی کنیم و به وضعیت اعلا و درجه یکی برسیم، اما آیا بازده و ثمری واقعا داره یا فقط پرستیژ اسم و رسم دانشگاه و اساتید معروف؟ 
آیا این گزینه رو توصیه می کنید:  فاند کامل از یک دانشگاه خوب (بین 100 تا 200) بگیریم اما زودتر بریم با این امید که فشار کار رومون متعادل باشه و به موضوعات دیگر زندگیمون هم برسیم. 

دوستانی که از نزدیک دارید تجربه می کنید، ممنون می شم پاسخ بدید، مرسی

(30-07-2016, 07:42 PM)Matinking نوشته: سلام

در غرب توجه به تجربه و دانش کاری برای position ی که قرار هست ما به ازای فعالیت در اون پول دریافت کنید، طبیعتا خیلی خیلی بیشتر از ایران هست... مصاحبه ها از همه نظر فنی و روان شناختی هستن تا کسانی رو جذب کنند که بالاترین انسجام رو با اون position دارند... طبیعتا در حالت کلی داشتن مدرک از یک دانشگاه خیلی معتبر نمی تونه همه نیاز ها رو در چنین مصاحبه هایی تامین کنه... در واقع تجربه حضور فعال international ها در امریکای شمالی و اروپا نشون میده حتی کسانی که از دانشگاه های نه چندان معتبر اونجا هم فارق التحصیل شدن (به شرط صرف وقت کافی برای جست و جو و البته دانش مکفی که ما حصل تلاش خودشون در دوره تحصیل بوده) در پیدا کردن کار خیلی دچار مشکل نمیشن...
بنابراین با پذیرفته نشدن در یک دانشگاه معتبر، آسمان به زمین نمیرسه...

ولی توجه به مزایای تحصیل و فارق التحصیلی از چنین دانشگاه هایی هم جالب توجه هست:

- خیلی از employer های معتبر گاها در طول سال چند هفته رو در کمپ های دانشگاه های معتبر حضور بهم می رسونند و ضمن ارائه کار خودشون، سعی می کنند on site با کسانی که در اون دانشگاه در ظرف graduation هستند مصاحبه کنند و اگر مناسب تشخیص داده شده ان، آنا recruit بشن... مثلا دانشگاه و واترلو در کانادا یا دانشگاه هایی مثل استنفورد، کارنگی ملون، دانشگاه های Ivy League و خیلی از دانشگاه های کالیفرنیا سالانه میزبان تیم های HR از فیسبوک، گوگل، لینکداین و خیلی از شرکت های کامپیوتری دنیا هستند... بنابراین حضور در چنین دانشگاه هایی باعث میشه که شانس کاریابی به واسطه چنین برنامه هایی بیشتر باشه.. بماند که اگر خود شخص بخواد مثلا برای position ی در intel اقدام کنه محتملا راه به مراتب پر پیچ و خم تری نسبت به کسی داره که مثلا داره در دانشگاه UCSB روی مدارات فرکانس بالا کار می کنه و می تونه هدف تیم های HR این شرکت قرار بگیره...

- فارق التحصیلان رشته های غیر فنی بعضا در کاریابی به اندازه فنی ها موفق نیستند... مثلا من دوستی رو سراغ دارم که فارق التحصیل public policy از دانشگاه Idaho بود... ایشون بعد از اتمام درسش نه تنها بعد از یک سال جست و جوی شدید نتونست کار مرتبط پیدا کنه بلکه نهایتا ناچار شد در بازه ای به همین اندازه به یک کار غیر مرتبط با حقوق پایین اکتفا کنه تا وضعیت مهاجرتی اش وارد فاز ناپایداری نشه... در مقابل فارق التحصیلان تمام رشته های علوم انسانی از هاروارد در بهترین جایگاه های شغلی قرار دادن و تا به حال دیده و شنیده نشده این افراد در پیدا کردن شغل های مناسب (درآمد خوب + prestige بالا) به مشکل بخورند...

مواردی که گفته شد به صورت دیجیتال عمل نمی کنند... یعنی نباید این ذهنیت به ذهن متبادر بشه که چنین امتیازاتی صرفا با پذیرفته شدن در دانشگاه های top 10 یا top 20 بدست میاد.. اسم و رسم دانشگاه و اثر اون یک پارامتر پیوسته و کیفی هست... مثلا شاید کسی که در دانشگاه rice در حال تحصیل رشته حقوق هست به اندازه یک هارواردی شاخصه های prestige دانشگاه رو یدک نکشه، ولی ب هر حال شانس بسیار بالایی برای اشتغالش میشه متصور بود...

به علاوه در مقایسه یک دانشگاه رده مثلا 30 با یک دانشکاه رده 130، قبل از اونکه به فکر اهمیت رنک برای کاریابی باشیم، میشه به سایر مشخصه هایی اشاره کرد که در مورد اول می تونه فرد رو جلو بندازه... مثلا طبیعتا ممکن هست ارتباط با صنعت و پروژه های جاری در رنک 30 خیلی بهتر باشه... یا اون دانشکاه بتونه internship های خیلی بهتری رو برای دانشجویانش جذب کنه و راه اونها رو برای ورود به چنین position های شغلی در اینده بازتر کنه... در نهایت عامل اول در موفقیت مثل همیشه "تلاش و اراده" افراد هست و بس...

براتون آرزوی موفقیت دارم

(01-08-2016, 12:48 PM)amiri34 نوشته: سلام
من 34سالمه میخاستم بدونم باشرایطی که دارم می تونم برای دانشگاههای کانادا و آمریکا اپلای بدم؟
کارشناسی فیزیک جامد: دانشگاه خوارزمی معدل 13/72
کارشناسی ارشد فیزیک جامد: کاشان معدل 16/09
یه کنفرانس داخلی و دو تا بین المللی دارم و احتمالا یه ISI
زبانم نسبتا خوبه می تونم مدرک ایلتس یا تافل بگیرم
2-3سال سابقه تدریس در دانشگاه علمی کاربردی دارم
کلا به نظر شما برای اپلای دانشگاههای کدوم کشور شانس بیشتری دارم؟
و یه نکته دیگه اینکه من از 88 فارغ التحصیل شدم ، این فاصله می تونه  مشکلی در پذیرش ایجاد کنه؟

(02-08-2016, 12:48 PM)amiri34 نوشته: سلام
ممنون از اینکه جواب دادین
مقالاتی که انجام دادم تو همین gap انجام شده همین 1-2سال اخیر.
GRE General و  GRE Subject
هر دو رو باید امتحان بدم Subject  به تنهایی کافی نیست؟
چطور می تونم این گپ رو جبران کنم به عبارتی رزومم رو قوی کنم؟