دوست دارید در چه کشوری زندگی کنید ؟

[azadfalah]

سلام دوستان امیدوارم حالتون خوب باشه . 

حیلی دوست دارم بدونم دوستان دوست دارند تو چه کشوری زندگی کنن و دلیل انتخابشون رو بگن با فرض این که هیچ محدودیت انتخابی نداشته باشیم  

حقیقتا من میخوام برای زندگی برم خارج از کشور اما تو انتخاب کشور به مشکل خوردم . واقعا نمیتونم انتخاب کنم و هدف گزاری کنم 


با تشکر

[automotive]

با سلام،
کاربری با 7 ارسال موضوع جدید ارسال کردند و نظرسنجی قرار دادند؟ مگه میشه؟ مگه داریم!!!

ضمن خوش آمد گویی به شما، بروشوری از سایت www.prosperity.com رو قرار میدم که امیدوارم با مشاهده ی وضعیت کشور های مختلف از نظر بهداشت، علم، ا م ن ی ت، وضعیت اقتصادی و ... خودتون تمام ماجرا رو متوجه بشید که دیگه زحمت دوستان زیاد نشه.
رتبه ی کشور ا ی ر ا ن رو هم نگاه کنید،فقط اگر ترسیدید از وضعیت ا ی ر ا ن در مقایسه با بقیه کشور ها، نگران نباشید که شهر در امن و امان است و شما آسوده بخوابید!!!

[Torkan]

درود

با توجه به پست دوست خوبمون و سایتی که قرار دارند، جسارتا این سوال ناشیانه طرح شده. به طور احساسی میشه جواب داد ولی هیچ گاه شما منطقی در جوابها نخواهید یافت. چون معمولا دوستان ایرانی اینطور عادت دارند که واقعیت ها رو کتمان کنند و بیشتر اون کشوری که خودشون هستند رو تعریف کنند، حالا بگذریم افرادی که واقعا رفتن ممالک دیگر رو دیدن و زندگی کردن حداقل برای مدتی که مطمینا چنین افرادی تا حالا بابابزرگ شده اند و فکر میکنم به سایتهای بالای 65 سال میرند به جای آکادمیاکافه!
برای نمونه عرض کنم هر قدر فردی از بدیهای درس خوندن در روسیه بگه و درس خوندن و حتی زندگی در ایران رو به اونجا ترجیح بده باز هم افرادی هستند که کاملا موضع میگیرند بر علیه اون. یا افرادی که از امریکا بهشتی در ذهنشون ساخته بودند و الان رسیدن و میگن این چی بود دیگه!(البته اینجا نباید از تبلیغات و زیرکی آمریکا برای جذب افراد متفکر به خصوص در کشورهای ایران و هند و چین و حتی اروپایی به راحتی گذشت!)
یک مورد اشکال دیگر در این سوال اینه که خود آمریکا رو باید جدا کرد به ایالتهای مختلف. اون چزی که من در آمریکا دیدم فردی که 30 ساله اینجاست باورش نمیشه که دیده باشه چنین چیزی!
و یا در گزینه ها ترکیه موجود است. خوب این کشور برای بسیاری از ترکهای ایران به خصوص در سالهای اخیر خواهان زندگی و کار در اونجا شده اند (بماند ترکیه یکی از کشورهایی هست که اقامت گرفتن یا شهروند شدن قوانین عجیب و غریبی داره و سخت تره!)
و یا کشور سوسیال اروپایی مثل هلند خوب مزایای زیادی داره که نمونه بارزش نوع بیمه و نحوه زندگی و نظم و ترتیب حاکم بر سیستمش است. ولی بعضی ها میگن در این مملکت ها پیشرفت شما حدی داره ولی آمریکا اینطور نیست! این رو از خودشون بپرسید تا بیشتر توضیح بدن!
هر فرد از دید خودش زندگی رویایی داره که ممکنه در بیان نظرات اون فرد در بی طرفیش تاثیر بذاره!

بااحترام،
ترکان

[automotive]

با سلام،
با تشکر از ترکان عزیز که همیشه نکات عالی رو یادآوری می کنند حرفشونو من کاملا قبول دارم. علاوه بر این، من هم پیامی مبنی بر کم بودن تعداد کشورها براتون قرار دادم به هر حال سوالتون طوری هستش که هرچه قدر هم ما بیایم بگیم که یک کشور چگونه است، شما راضی نخواهید شد یا حواقل به جواب واحدی نخواهید رسید.
یک نفر نظم رو دوست داره میگه میرم آلمان نظمش حرف اول رو میزنه، خب این تصمیم این فرد هستش اما این فرئ که روابط اجتماعی براش خیلی مهم هستش آیا سرد بودن آلمانی ها رو می تونه تحمل کنه؟ یا خیلی از مسائلی که قابل گفتن نیست رو؟ ای کاش چند تا از معیارهاتون رو هم می گفتید.
معیارها خیلی زیاده، خیلی بیشتر از اون چیزی که فکرش رو می کنید.

یک نکته بسیار مهم رو باید بگم:  درصد بالایی از ما در شرایطی نیستیم که بخواهیم هرکجای دنیا که دوست داریم بریم و زندگی کنیم یا ادامه ی تحصیل بدهیم 
افراد بسیار زیادی برای مهاجرت یا به استرالیا میروند یا کانادا یا نیوزلند
شما در این سایت به راحتی مشاهده میکنید که موضوع مهاجرت به کانادا بیشترین بازدید کننده رو داره، چرا موضوع مهاجرت به سوئیس بیشترین بازدید و کاربر رو نداره؟! چرا اصلا این موضوع وجود نداره؟! مگه سوئیس جای بدی هستش؟
خیر، این موضوع وجود نداره چون برای افراد بسیار کمی امکان مهاجرت به این کشور وجود داره ( اصلا نمیدونم سوئیس مهاجر قبول میکنه یا نه؟)
کانادا، نیوزلند و استرالیا فقط به این دلیل بیشترین درخواست کننده رو دارند که برای افراد معمولی راحت ترین شرایط برای مهاجرت رو دارا هستند، وگرنه خیلی هم آش دهنسوزی نیستند!! ( شرایط زندگی، کار، بیمه، ده ها معیار دیگر رو که بررسی کنید متوجه این موضوع می شوید )
به قول یکی از دوستان، شما با 8 ساعت رانندگی میتونید از آلمان به فرانسه و بعد هم سوئیس برید، در حالی که شما با 8 ساعت رانندگی در کانادا در ایالت آلبرتا، حتی از این ایالت نمی تونید خارج بشید؟؟ ( این موضوع برای بعضی از افراد بسیار مهم هستش یا مثال های بی انتهایی دیگری که وجود دارد)
اما برای درس خواندن و ادامه ی تحصیل هم، اگر حداقل چند ساعت وقت صرف مطالعه این فروم کنید متوجه خواهید شد که درصد بسیار کمی از افراد علاقه ی ادامه ی تحصیل در مقطع دکترا را دارند، اما چرا متقاضی دکترای آمریکا زیاد هستش؟ چون بورسیه میدهد و چند دلیل دیگر.
چرا کمتر کسی به بریتانیای کبیر برای ادامه ی تحصیل میره؟ مگه انگلستان جای بدی هستش؟ میدونم سوالم کلی هستش اما از نظر زیبایی و طبیعت و خب رتبه ی دانشگاه هاش جای خوبی محسوب می شود اما چرا افراد کمی به انگلستان برای ادامه ی تحصیل سفر میکنند؟ چون شهریه های دانشگاه و هزینه ی زندگی در بریتانیا بسیار زیاد است.

فقط قصد داشتم بگم که درصد قابل توجهی از افراد یک کشور رو برای ادامه ی تحصیل یا مهاجرت انتخاب میکنند، نه به خاطر اینکه دوستش دارند، نه به خاطر اینکه انتخابش کردند!! نه به خاطر اینکه شرایط اون کشور عالی هستش، و بسیار موارد دیگر،   بلکه  به این خاطر به اون کشور می روند که: 1. شرایطشون بیشترین تطبیق با اونجا رو داشته 2. جای دیگه ای نمیتونستند برند 3. حالا چند سال اونجا باشند بعدش برای کشور سومی که آرزوی رفتن به اون رو داشتند برنامه ریزی می کنند(یا حداقل امیدوار هستند که به این اتفاق بیافتد) 4. شرایط کشور مقصد برای افراد معمولی راحت ترین و مناسب ترین شرایط مهاجرت رو داشته و البته احتمال تایید شدن هم بسیار زیاد بوده.

امیدوارم من و ترکان عزیز تونسته باشیم کمی دیدگاه شما رو به موضوعی که مطرح کردید تغییر بدیم و دیدتون رو نسبت به این موضوع باز کرده باشیم، یاز هم منتظر نظر دیگر بزرگواران باشید تا به جمع بندی برسید.
شاد و پیروز باشید

[azadfalah]

مرسی دوست عزیز . خوب واقعا سرنوشت دست ماست اگر بخوایم به هدفی برسیم احتمال 70 درصد به اون خواسته میرسیم . 

من فکر کردم خوب من 2 سال زبان آلمانی یاد بگیرم بعد دوباره زبان روسی یاد بگیرم ؟ 

من تا حالا خارج کشور نرفتم اما تا اونجایی که فهمیدم خوب خیلی ها خواسته و یا ناخواسته به یه کشور و یا ایالت عادت کردن و بر حسب عادت و نهایت توانایی که داشتن اون رو انتخاب کردند .

 من خودم باورم نمیشد که هم دانشگاهی هام تو کشور های خارجه زندگی کردند و آخر حرفشون این که از دور قشنگه و نمیدونم صدای  (اسمش یادم نمیاد ) از دور خوش است  خوب این جوری که فهمیدم بت سازی ما و عجیب غریب تصور کردن اون کشور و در نهایت رسیدن و لمس اون موقعیت ها که با تصورات ما جور در نمیاد باعث سرد شدن ما میشه .  منم میخوام بهترین تصمیم رو بگیرم . یکی میره آلمان فامیلشون اونجاست در کل کشش بیشتری به یه کشور خاص داره چون یه امتیازی اونجا داره .

حالا من واقعا گیج شدم چون خیلی دوست دارم برم اما نمیدونم کجا ؟ چندین سال دوست داشتم برم آلمان حالا هر کی رو میبینم که دو روز میاد ایران و از کشوری که درش  زندگی میکنه  تعریف میکنه یه سری چیز ها میشنوم که از آلمان سرد میشم  و کششم به کشور های دیگه بیشتر میشه  و در نهایت گیج میشم .

برداشتی که از نوشته دوستان کردم این بود که خوب چند سال برو یه کشور و بعد دوست داشتی تغیرش بده .

حتی دوستام گفتن شما برو آلمان بعد برو روسیه رو ببین برو آمریکا رو ببین هر کجا احساس رضایت کردی برو همونجا زندگی کن . 

 و در نهایت میرسم به این که ممکنه دو سه سالی که آلمانی یاد گرفتم به دردم نخوره . آیا این هدر دادن عمر عادی ؟ و برای رسیدن به چیزی که میخوایم باید این بها رو 

بپردازیم ؟

[automotive]

مرسی دوست عزیز . خوب واقعا سرنوشت دست ماست اگر بخوایم به هدفی برسیم احتمال 70 درصد به اون خواسته میرسیم . 

من فکر کردم خوب من 2 سال زبان آلمانی یاد بگیرم بعد دوباره زبان روسی یاد بگیرم ؟ 

من تا حالا خارج کشور نرفتم اما تا اونجایی که فهمیدم خوب خیلی ها خواسته و یا ناخواسته به یه کشور و یا ایالت عادت کردن و بر حسب عادت و نهایت توانایی که داشتن اون رو انتخاب کردند .

 من خودم باورم نمیشد که هم دانشگاهی هام تو کشور های خارجه زندگی کردند و آخر حرفشون این که از دور قشنگه و نمیدونم صدای  (اسمش یادم نمیاد ) از دور خوش است  خوب این جوری که فهمیدم بت سازی ما و عجیب غریب تصور کردن اون کشور و در نهایت رسیدن و لمس اون موقعیت ها که با تصورات ما جور در نمیاد باعث سرد شدن ما میشه .  منم میخوام بهترین تصمیم رو بگیرم . یکی میره آلمان فامیلشون اونجاست در کل کشش بیشتری به یه کشور خاص داره چون یه امتیازی اونجا داره .

حالا من واقعا گیج شدم چون خیلی دوست دارم برم اما نمیدونم کجا ؟ چندین سال دوست داشتم برم آلمان حالا هر کی رو میبینم که دو روز میاد ایران و از کشوری که درش  زندگی میکنه  تعریف میکنه یه سری چیز ها میشنوم که از آلمان سرد میشم  و کششم به کشور های دیگه بیشتر میشه  و در نهایت گیج میشم .

برداشتی که از نوشته دوستان کردم این بود که خوب چند سال برو یه کشور و بعد دوست داشتی تغیرش بده .

حتی دوستام گفتن شما برو آلمان بعد برو روسیه رو ببین برو آمریکا رو ببین هر کجا احساس رضایت کردی برو همونجا زندگی کن . 

 و در نهایت میرسم به این که ممکنه دو سه سالی که آلمانی یاد گرفتم به دردم نخوره . آیا این هدر دادن عمر عادی ؟ و برای رسیدن به چیزی که میخوایم باید این بها رو بپردازیم ؟

با سلام،
ممنونم از شما، دوست عزیز از گزینه ی نقل قول پیام میتونید استفاده کنید، پایین سمت چپ هر ارسال وجود داره، اینطوری برای فردی که مدنظر شماست یک آگاه سازی فرستاده میشه که اون فرد می تونه ببینه و متوجه بشه که به سوالش جواب دادید یا ازش سوال پرسیدید همچنین با نوشتن نام کاربری هر فرد و علامت @ هم بلافاصله بعد از نام کاربری اون فرد این قابلیت رو داره، اگه من الآن این موضوع رو نگاه نمی کردن هیچوقت متوجه پست شما نمی شدم و سوالی که پرسیدید!!

جواب سوال اولتون بله هستش، شما هر تعداد زبان زنده ای منجمله 5 زبان زنده ی دنیا که انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و اگه اشتباه نکنم روسی باشه رو یاد بگیرید خوب هستش.
اما منظور شما چیزه دیگری هستش و جواب سوالتون خیر هستش، یعنی چون فکر میکنید آلمان خوب هستش برید دو سال آلمانی بخونید، بعدش یکی بگه که ایتالیا هم بد نیستش و شما دوباره دو سال ایتالیایی بخونید بعدش یکی دیگه بگه که ژاپن هم خیلی جای خوبیه و تا بینهایت این قضیه ادامه پیدا می کنه و شما 100 ساله می شید و هنوز کشورتون رو ترک نکردید!!

 آدم ها تنها عادت نمی کنند دوست عزیز مشکل چیز دیگه ای هستش! عادت کردن می تونه درست باشه اما معمولا فردی که 5 سال زحمت کشیده و به یک آب و هوا و مردم و جامعه و قانونی عادت کرده و براش زحمت کشیده و اوضاع زندگیش به ثبات نسبی رسیده، هیچ تمایلی برای ریسک کردند نداره!
شما فرض کنید مقصدتون آمریکاست. بعد میگید خوب اول میرم آلمان بعدش آمریکا. شما طی 5 سال چقدر سختی خواهید کشید و زحمت خواهید کشید که در آلمان به عنوان یک تازه وارد و غریبه با محیط آشنا بشید و قوانین رو یاد بگیرید، اخلاق مردم و یک دنیا تجربه!! فکر می کنید بعد از 5 سال دوباره حاضر هستید که به صفر مطلق برگردید و دوباره از صفر به عنوان یک غریبه به زندگی ادامه بدید و همون سختی ها رو دوباره تجربه کنید؟!
قطعا خیر، اصلا بر فرض محال آمریکا بهترین نقطه دنیا!! مگه انسان چند سال عمر می کنه که چنین تحولات عظیمی رو تحمل کنه (البته برای بعضی ها این مشکلی نیست)، این یعنی شما به جای اینکه 5 ساله به آرامش برسید 10 ساله رسیدید یا حداقل به ثبات و اگه 30 سالگی رفته باشید اون موقع شدید 40 ساله!!
یک آدم 40 ساله که تازه می خواد از زندگیش لذت ببره که یهو خبر می شنوه که سوئد عالی هستش و میگه خب جمع کنم برم سوئد؟!
من حدس میزنم سن شما کم باشه، یک موضوعی رو دوستانه میگم دوست گرامی، کسی که در خودش میبینه این راه رو بره، دیگه به فکر مردم دیگه و تعریف هاشون کاری نداره.
موضوع مهم و تفاوت مهم که ترکان عزیز هم بهش اشاره کردند، تفاوت بین خیال و واقعیت هستش، این موضوعی هستش که الآن باید دنبالش باشید، پیداش کنید و براش آماده بشید.
اینکه شما فکر کنید(تصور کنید) که مردم آلمان مهمان نواز هستند و برخورد گرمی با شما می کنند، بعد از دو سال زحمت به محض ورود به آلمان با یک جمعیت بی تفاوت و سرد مواجه بشید، قطعا فکر می کنید عجب اشتباهی کردم اومدم آلمان چرا اینا اینجورین؟!
خیلی تفاوت داره با اینکه شما بدونید (آگاهی کامل داشته باشید با تحقیق و خودتونو آماده کنید) و خودتون آماده کرده باشید Preparation که خب مردم آلمان سرد هستند و از استقبال گرم و گفت و گو در اتوبوس خبری نیست، بسیار متفاوت هستش
در حالت اول از خودتون متنفر میشید که چی فکر می کردم و چی شد!! اما در حالت دوم شما با مساله منطقی برخورد میکنید.
صحبت من و ترکان عزیز هم این هستش، خودتونو برای واقعیت های جوامع غربی آماده کنید، با تحقیق با کسب آگاهی با صحبت کردن، اگه دختر خالتون از زیبایی های رویایی پاریس می گه شما خوشحال نشید و بهش نگید که بیشتر تعریف کن!! بهش بگید که جرات میکنه ساعت 2 صبح تنها بیاد در خیابون قدم بزنه؟؟ بپرسید که برخورد افراد به عنوان یک مو مشکی باهاش چگونه هستش، اصلا می دونستید به ما میگن black head؟! و این حرف بدی هستش و شما باید این مسائل رو بدونید و خودتونو براش آماده کنید.

من نگفتم شما آلمانی بخون و بعد از دوسال تصمیم بگیر! من به هیچ کس توصیه نمیکنم به جز انگلیسی زبان دیگه ای رو بخونه مگر اینکه مسلط شده باشه به زبان انگلیسی یا اینگه قطعا بگه آلمان بعدش بره آلمانی بخونه یا قطعا تصمیم داشته باشه بره ایتالیا و ایتالیایی بخونه.
دوست گرامی این زندگی شماست لطفا مسئولانه تر و قویتر فکر کنید و محکم سر تصمیم خودتون بایستید نه متعصبانه نه از روی لجبازی نه از روی غرور، بلکه از روی آگاهی بایستید، اگه می گین میخوام برم آلمان ، اگه کسی گفت که سردند شما درونت بهم نمی ریزه، دلشوره نمی گیری، استرس نمی گیری که با مردم سردش چه کار کنم! مثلا میگی سردن ولی با نظمن!! اگه یکی گفت ساعت 6 بعد از ظهر تمام پاساژها و مراکز خرید آلمان به دلیل صرفه جویی در مصرف برق تعطیل میشه!! شما مشکلی نداری بتونی جوابشو بدی و هزاران مساله دیگه.

یک عادت بسیار زشتی که مردم ما دارند این هستش که می خوان توجیه کنند که انتخاب هاشون همیشه بهترین و درست ترین بوده و هیچ اشتباهی نکردند، هیچ کسی نمیگه که من این ماشین رو خریدم اشتباه بود تحقیق نکردم صد تا مشکل داشت و تاحالا دو برابر قیمتش خرجش کردم!! میخوان ظاهر قضیه رو حفظ کنند بدی هاشو نمی گن و شروع به بزرگنمایی خوبی ها می کنند،
هیچ کس نمیگه من رفتم فلان کشور اشتباه کردم اگه میدونستم فلان مشکل رو داره هیچوقت نمیرفتم، اصلا الآن بحث با یکی از دوستان همین هستش که چرا اونایی که اشتباه کردند نمیان در این سایت به حالت مهمان حتی که شناسایی نشند بگن که فلان مطلبو فکر می کردیم درست هستش و اشتباه بود، چند نفر استفاده کنند از این تجربیات.

فامیل هیچ امتیازی نیست اصلا قبول ندارم، طرف میگفت دائیمو بعد از 20 سال در آمریکا دیدم، یک 10 دلاری گذاشت کف دستم و رفت!! اصلا و ابدا روی فامیلتون حساب نکنید، اینجا به شما عکس بنز نشون می ده می رید اونجا می بینید که تویوتا داره 1989 یعنی واقعیت های زندگیشونو مجبور می شن نشون بدن که باعث خدشه دار شدن وجهشون میشه و اصولا زیاد کاری نمی کنند، اکثر ایرانیا در خارج از کشور شغل های معمولی با زندگی معمولی دارند اگر به فامیلتون بسیار مطمئن هستید برید وگرنه حساب نکنید روی این قضیه.
(البته این نظر من هستش باز هم دوستان صاحب نظر بهتر می دونند)

خیلی برداشتون اشتباه بوده دلایلشو بالاتر گفتم، مگه لباس می خواهید بخرید که دو روز بپوشم خوشم نیومد یکی دیگه؟؟ سختی داره، زحمت داره، قانون داره، دلتنگی داره، آذار و اذیت داره، ناامیدی داره شما آمریکا رو دوست داری رفتی آلمان!! بعد آخر هفته میگی با بچه ها بریم پیکنیک کلی خوش بگذرونیم اصلا کسی راغب نیستش. مگه کسی تو آلمان پیکنیک میره؟ مگه مهاجر باشند یا ایرانی، آلمانیا از این اخلاقا نداردن بعد شما حسرت میخوری که اگه آمریکا بود چه خوب بود با بچه ها می رفتیم بیرون! بعد از 6 ماه هم خسته می شید برمی گردید ایران.
( مثال هایی که زدم غیر واقعی بود ولی واقعا این مسائلی هستش که باید براش وقت بذارید و فکر کنید و خودتونو حداقل قانع کنید)

مگه شما مولتی میلیاردری؟؟ دوستای شما حالشون خوب هستش؟ یجوری گفتن برو روسیه بعدش برو آمریکا بعدش برو آلمان؟! مگه از رشت میخواید برید گیلان؟؟ مگه آمریکا رفتن شوخی هستش؟ مگه آلمان الکی ویزا میده؟
ویزای دانشجویی هم به راحتی نمیده بعد یهو بری آمریکا بعدش بری آلمان بعدشم روسیه؟؟ تو سفارت بگی مثلا دوست دارم یک دوری بزنم در کشورتون خوش می گذره؟

دوست عزیز در ایران خودمون من در یک شهر به شما خونه ای نشون میدم که در هیچ کجای آمریکا همچنین چیزی رو نبینید؟؟ بعدش شما میتونید برداشت کنید که اینجا بهترین جای دنیاست؟؟ یا میتونم محله هایی رو نشون یا آدمایی رو نشون بده که از بی کفنی زنده هستند! بعدش شما میخواهید از اینجا برید و بگید که اینجا خیلی اوضاع بده؟؟
اصلا فارغ از بحث ویزا و پول سفر و ...، شما کجای روسیه رو می خواهید ببینید با یک مسافرت اصلا می گم یک ماهه!! مگه شما اونجا می شناسید؟ خب اگه برید بالا شهرشو ببینید میگید عجب کشور خوبی بود میام روسیه!!! اگر پایین شهرشو ببینید که بعد از تصادف مردمش همدیگرو تیکه و پاره می کنند با اولین پرواز برمی گردید و می گید خدارو شکر که زنده بر گشتم؟؟!
مگه امکان داره با یک سفر به نتیجه ی واحدی برسید؟
من به شدت بر این موضوع اصرار دارم که سن شما کم هستش چون این صحبت های ناپخته هم از شما هم از دوستانتون فقط نشانگر همین موضوع هستش.

زندگی شوخی نیستش دوست عزیز، تصمیم گیری سختی هستش درست ولی باید انجامش بدید.
هیچ چیز خوب مطلق یا بد مطلق نداره، یک کشور هم هم خوب داره هم بد،
ببینید خوبی هاشو دوست دارید؟
با بدیهاش میتونید کنار بیاید؟
حرف دوستاتونم بریزید دور، مگه اون ها میخوان اون جا زندگی کنند؟

آلمانی به دردتون نخوره؟؟ یکی از 5 زبان زنده و اصلی دنیاست مگه ممکنه که به درد نخوره؟

هدر دادن عمر؟ یادگیری زبان و فراگیری علم هدر دادن عمر نیستش، هدر دادن عمر این هستش که با افکار مسموم  دوستاتون دارید زندگیتونو از بین میبرید و اصلا من نمیدونم چجوری جواب سلام آدمیو می دید که به شما گفته فراگیری زبان آلمانی هدر دادن عمر هستش؟

برای بها هم باید بگم که بله ارزشش رو داره. به همه میگم ده ساله دیگه رو فکر کنید یا بیست ساله بعد رو، اون زمان تقریبا احتمال رفتنتون به سمت صفر میل میکنه، ببینید می تونید باهاش کنار بیاین؟
اینکه در سن کم بین آلمان و آمریکا ، ایران رو انتخاب کردید!!!! از خودتون راضی هستید؟ میتونید بدون حسرت به روزهایی که می تونستید برید فکر کنید؟
آقا مگه آمریکا با آلمان چقدر فرق میکنه؟ مگه غیر از اینکه در تمام جوانب از اینجایی که هستید بهتر هستند؟
ته تهش اینه که میرید آلمان خوشتون نیومد می رید آمریکا یا برعکس، اما اینکه اصلا ندونید کجا می خواهید برید مشکل بسیار بزرگی هستش.

ممهترین نکته برای تمام زندگیتون در این حوزه: شما هر جایی که برید خودتونو حمل می کنید، افکارتونو، رفتارتونو، شخصیتتونو و ... . اگه اینجا آدم ناراضی و ناراحتی هستید در آمریکا هم خواهید بود در آلمان هم همین وضعیت رو ادامه میدید.

امیدوارم اشتباه از صحبت هام برداشت نشه، یار هم اگه سوالی داشتید بپرسید، ترکان عزیز چند سال هستش که آمریکاست، خانم نسیم و آقا محمد نیز همچنین. دوستانی هم هستند که در کشور های اروپایی هستند و این مسائل رو تجربه کردند و می تونند راهنماهای بسیار خوبی برای شما باشند.

موفق باشید

[Torkan]

مرسی دوست عزیز . خوب واقعا سرنوشت دست ماست اگر بخوایم به هدفی برسیم احتمال 70 درصد به اون خواسته میرسیم . 

من فکر کردم خوب من 2 سال زبان آلمانی یاد بگیرم بعد دوباره زبان روسی یاد بگیرم ؟ 

من تا حالا خارج کشور نرفتم اما تا اونجایی که فهمیدم خوب خیلی ها خواسته و یا ناخواسته به یه کشور و یا ایالت عادت کردن و بر حسب عادت و نهایت توانایی که داشتن اون رو انتخاب کردند .

 من خودم باورم نمیشد که هم دانشگاهی هام تو کشور های خارجه زندگی کردند و آخر حرفشون این که از دور قشنگه و نمیدونم صدای  (اسمش یادم نمیاد ) از دور خوش است  خوب این جوری که فهمیدم بت سازی ما و عجیب غریب تصور کردن اون کشور و در نهایت رسیدن و لمس اون موقعیت ها که با تصورات ما جور در نمیاد باعث سرد شدن ما میشه .  منم میخوام بهترین تصمیم رو بگیرم . یکی میره آلمان فامیلشون اونجاست در کل کشش بیشتری به یه کشور خاص داره چون یه امتیازی اونجا داره .

حالا من واقعا گیج شدم چون خیلی دوست دارم برم اما نمیدونم کجا ؟ چندین سال دوست داشتم برم آلمان حالا هر کی رو میبینم که دو روز میاد ایران و از کشوری که درش  زندگی میکنه  تعریف میکنه یه سری چیز ها میشنوم که از آلمان سرد میشم  و کششم به کشور های دیگه بیشتر میشه  و در نهایت گیج میشم .

برداشتی که از نوشته دوستان کردم این بود که خوب چند سال برو یه کشور و بعد دوست داشتی تغیرش بده .

حتی دوستام گفتن شما برو آلمان بعد برو روسیه رو ببین برو آمریکا رو ببین هر کجا احساس رضایت کردی برو همونجا زندگی کن . 

 و در نهایت میرسم به این که ممکنه دو سه سالی که آلمانی یاد گرفتم به دردم نخوره . آیا این هدر دادن عمر عادی ؟ و برای رسیدن به چیزی که میخوایم باید این بها رو 

بپردازیم ؟

درود

والللا جناب Automotive مو شکافی کردن همه چیز رو. دمشون گرم!
اما من یه سوالی دارم ازتون، چرا میخواین از ایران خارج بشین و به چه دلایلی؟!
اینها رو که پیدا کردید جوابش رو میتونید کشور مورد نظرتون رو هم نسبت به اون دلیل ها پیدا کنید. خیلی ساده.
فقط دقت کنید گفتن اینکه برم 2 سال اونجا بعد یکی دو سال جای دیگه بعد حالا بریم ببینیم آمریکا چه خبره و ... متاسفانه عملی نیست. اگر هم بشه سنتون دیگه بالا میره و ممکنه بگید هی جوانی کجایی؟!
همچنین مساله زبان واقعا مساله ساده ای نیست که بشه ازش گذشت. به نظر من روی یک زبان تمرکز کنید و یاد بگیرید چون واقعا زندگی در جامعه ای با زبان دیگر بدون تسلط بهش واقعا مشکل زاست. دانشگاه رو یه جورایی میشه دور زد ولی جامعه رونه!

بااحترام،
ترکان

[layD]

دوستان به بحث زبان اشاره کردن و کاربر مربوطه هم در این مورد دغدغه داشتن. من روی زبان مانور میدم.

به نظر حقیر سطح زبان شما ارتباط بی نهایت نزدیکی به کیفیت زندگی شما در هر کشوری داره.

سطح زبان هم که میگم منظورم نمره تافل 120 و معادلش برای زبانهای دیگه نیست! خیلی فراتر از اینه. حتی در سن حداقلی مهاجرت افراد (18 یا 22)  و در محیط و تلاش و پشتکار شما غیر ممکنه 10 ساله هم به اون سطح که بتونی بگی از نظر زبانی کیفیت زندگی شما تحت الشعاع قرار نمیگیره برسی. این نظره منه البته. دقت کنید. منظور فهم حدودی چیزی که میگن و رسوندن حدودی چیزی که میگید نیست! منظور مکالمه دانشگاهی نیست! به عنوان نمونه دوستمون automotive  آیا شما قادرین تمام این افکار رو به زبان دوم به همین روانی بنویسید؟؟ و چقدر زمان لازم هست برای رسیدن به این سطح؟ در همین حین سالهای زیادی از زندگی شما تحت الشعاع زبان قرار میگیره و تلف میشه. این قضیه فقط محدود به مهاجر هم نیست. در همین ایران شما چقدر افراد کم سواد (نمی گم بی سواد) دیدید که نمیتونن خوب و رسا صحبت کنن و اذیت میشن به این خاطر؟

راستی من ایتالیا رو انتخاب کردم. چون سوال اینه که "دوست دارید در چه کشوری زندگی کنید ؟" و من ایتالیا رو دوست دارم
ولی احتمالا هرگز پا به این کشور نخواهم گذاست چون جای من نیست. چرا ؟ چون با وجود سطح زبان خیلی خوب انگلیسی و کلی مطالعه جانبی و غیره الان مطمئنم (اگر رام بدن ) تا مدت ها در یک کشور انگلیسی زبان دست و پا خواهم زد. چه برسد به کشوری که تقریبا هیچ چی از زبانش نمیدونم. خیلی خیلی بعید میدونم حتی اگر با تلاش زیاد و تمام وقت امروز شروع به یادگیری مثلا ایتالیایی کنم حتی تا آخر عمر به سطح فعلی انگلیسی دست و پا شکسته که بلدم برسم. حالا نمیدونم چه طوری دوستان 2 ساله میخوان یه زبان رو یاد بگیرند.

در پایان باید بگم نظر من این بوده همیشه:
آلمان بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای آلمانیها.
هلند بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای هلندیها.
فرانسه بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای فرانسویها.
.
.
.

[mmjavad]

من زبان انگلیسیم خوبه و خیلی راحت صحبت می کنم و ... ، از آزادی روابط بین دختر و پسر و آزادی توی مذهب خوشم میاد، برای همین کشورهای انگلیسی زبان و بخاطر شرایط جغرافیایی یه جایی مثل آمریکا و استرالیا خیلی دوست دارم

ولی بخاطر شرایط مالی و برابری شرایط قشرهای مختلف اجتماع، آلمان دارم میرم  (ولی متاسفانه آلمانی نمیدونم!)

در کل هدف های اصلیم 
گرفتن مدرک مهندسی که آلمان از لحاظ فنی قویه
پیدا کردن دختری در زندگیم که تقریبا اکثرا جاها رابطه ها آسون تره
مستقل شدن از هر لحاظ که در هر سه این کشورها از ایران ممکن تره


این سایت کشورهای مختلف رو مقایسه می کنه: http://www.numbeo.com

[automotive]

با سلام،
خوشبختانه برخلاف تمام انجمن ها اینجا گفت و گوی دونفره ممنوع نیستش (حداقل الآن نیستش)
من قصد پاسخ دادن نداشتم تا بحث ادامه دار نشه، اما سوال پرسیدید و نظرم و جواب سوالتونو با کمی توضیح می گم،
قصد من جسارت نیست و اصلا و ابدا تحت هیچ شرایطی قصد توجیه کردن عقیده یا مطلبیو ندارم، اینجا ما صحبت می کنیم و قضاوت و تعیین مسیر با خواننده ی گرامی هستش،( پس ادامه ی بحث صرفا نظر من هستش و نه چیزی بیش تر)
دوست عزیز من می دونم که توفل 120 کار سختی نیستش، اصلا نمره ی 120 به معنای تسلط 100% به زبان انگلیسی نیستش!!
توفل امتحان تستی زمان دار هستش که مهارت تست زنی و نه صرفا اشرافیت به زبان انگلیسی باعث دریافت نمره ی بالا در آن خواهد شد، هرچند اگر خطای انسانی رو حساب کنید و تمام جواب ها رو هم بدونید احتمال انتخاب گزینه ی دیگری به جز جواب و ... در نتیجه کسر نمره خواهید گرفت و 120 نمیشوید.
همانطوری که در دانشگاه دریافت نمره ی 20 سخت است و دلیل آن هم سختی درس نیست بلکه اضطراب امتحان، خطای انسانی و حتی شرایط بسیار زیادی که توضیح آنها در این بحث نمی گنجد.
کافی است شما در جلسه کمی گرسنه شوید یا یک عامل دیگر باعث شود که شما نتوانید حداکثر بازدهی را داشته باشید، حداقل در ایران بیشتر افرادی که در امتحان شرکت می کنند از شهرستان ها به شهر های بزرگ می آیند و شب قبل استراحت مطلوبی رو نخواهند داشت، در ایران میگیم هیچ جا خونه ی آدم نمیشه، and American people said: Home Sweet Home!!
این از این نظر که بگم چرا بیشتریا 120 نمی شند، اما آیا 120 به معنای تسلط داشتن در زبان انگلیسی در زندگی روزمره است؟
شما از من میپرسید آیا میتونم همین افکارم رو به زبان انگلیسی بیان کنم؟؟
دایره لغتم اجازه ی این کار رو بهم نمیده هرچند من صحبت هام اصلا رسمی نیستش و این موضوع رو هم با اجازه بازش میکنم. ضمنا به جز چند انجمن در سایت، تایپ کردن به زبان انگلیسی ممنوع هستش و یا شدیدا توصیه شده که فارسی تایپ کنید که افرادی که اطلاعات انگیسی کمتری دارند بتونند با سرعت بالا و فهم دقیق، مطالب سایت رو دنبال کنند و در حق کسی ظلم نشه.
شما ایرانی هستید و فارسی زبان درست هستش؟ ( نمیدون این مطلب رو قبلا گفتم یا نه) همین الآن یک کاغذ بردارید و 500 کلمه که با حرف الف که تعداد بسیار زیادی کلمه با این حرف شروع می شود را بنویسید!!
خب ما صبر می کنیم
( فرض می کنیم شما نیم ساعت است که این در حال نوشتن لغات هستید)
چه شد؟ آیا به 500 لغت رسید؟ شما فارسی زبان هستید و هر فرد بومی حدود 7000 کلمه را در ذهن خود دارد، آیا توانسید بیش از 100 لغت بنویسید؟
کمتر کسی می تواند! اما چرا؟؟
یک مثال بارز رو براتون بگم که بعدها خواننده من را متهم به یک طرفه رفتن به قاضی نکند،
بازی اسم و فامیل را می شناسید؟
قطعا می شناسید، یک بازی نوستالژیک که همیشه در آن cheat میک ردیم و شیر پلاستیکی و امثال آن را به جای اشیاء می نوشتیم و حق به جانب دفاع می کردیم که چه! خب شیر پلاستیکی است دیگر، از بزرگتر ها هم تایید می گرفتیم که فلان میوه پلو هم غذاست! مگر نیست؟
در این بازی اکثرا لغت به ذهن نمی رسید، یعنی حتما با این موضوع مواجه شده اید که با حرف ط مگر میوه داریم؟ بعد رقیب میگفت بله!! طالبی! و شما می گفتید که وای چرا حواسم نبود؟
7000 کلمه که بیشتر آن ها passive هستند ولی برای توفل و GRE بیش از این تعداد لغت می آموزید که برای نمره ی خوب باید active باشند.
در مورد زبان هم من نمی پذیرم که با توفل 120 میشه به راحتی با جامعه US ارتباط برقرار کرد!،
ببینید به عنوان نونه، یک فرد آمریکایی اومده ایران و احتیاج به کمک پیدا می کنه و شخصی به این فرد کمک میک نه،
حالا اگه این فرد با فرض مخاطب جوان و مرد، بگه دمت گرم؟! بیشتر به دل می شینه یا بگه با تشکر از شما انسان شریف و بزرگوار که در این سان مرا از الطاف خود محروم نساخته و حد اعلای انسانیت را بر من تمام کرده و باشد که خداوندگار علم و سخن، پاداش شما را بدهد؟؟!
شما فرض کنید که این آدم استاد ادبیات فارسی باشه، دیگه اشراف کامل به زبان فارسی داره و در این شکی نیستش، آیا این جوان از برخورد دوم بیشتر خوشحال می شه یا از برخورد اول؟ مشکل برخورد دوم چه چیزی بود؟ مگه حرفه بدی زد؟ نه
به قول حضرت حافظ هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
جواب اون جوان دمت گرم هستش یا اگر رسمی تر باشه، متشکرم، اما به هیچ وجه جواب دوم قابل قبول نیست!!

بحث مهم برای ایجاد ارتباط، چیزی بیش از زبان است! فرهنگ و اصطلاح بسیار به شما کمک میک ند،
شما باید بدانید که به عنوان نمونه در کشور مقصد تاپیک های مورد توجه مردم چیست؟ نه اینکه ده سال زبان بخوانید و با توفل 120 برید US بعد در اتوبوس با فرد کناری در مورد تاثیر تولید ناخالص بر روی بورس صحبت کنید!
در آمریکا تاپیک مورد علاقه پیش بینی هواست، هرکجا با این موضوع گپ و گفتی رو شروع کنید، نتیجه می دهد و این مسائلی نیست که در امتحان توفل یا امثال آن در زبان های دیگر مطرح شده باشد.
زبان را به حد نیاز فراب گیرید  و نه بیشتر، اگر دانشگاه مقصد توفل 80 می خواهد و شما 120 بگیرید این کار اصلا درست نیست، این زمان را می توانیستید جای دیگری صرف کنید هرچند اگر قصد نشان دادن توانایی خود را داشتید با نمره ی 90 هم میشد این موضوع را نشان دارد.

در مورد سخن رانی هم سوالی می پرسم و پاسخش را به خودتان بدهید: آیا شما بیشتر سخن های سخنرانان بزرگ را متوجه میشوید؟ پس چرا نمی توانید همانند آن ها صحبت کنید؟
کسی زیبا صحبت میکند که مطالعه ی زیادی داشته باشد، نه کسی که Native است! افرادی که زیاد کتاب مطالعه می کنند بسیار زیبا سخن می گویند، بسیار سنجیده سخن می گویند، سخن آن ها بر دل می نشیند.
من سخن ران نیستم و فکر نکنم در پست هایم هم زیبایی ادبی خاصی رو رعایت کرده باشم، اگر قصد دارید زیبا ایتالیایی صحبت کنید باید بسیار تمرین کنید و نه اینکه نا امید بشید که نمی شود و من که ایتالیایی نیستم مگه امکان داره چنین کاری رو انجام بدم؟
مگه شما نفر اولی هستید در دنیا که یک زبان بیگانه را فرا می گیرید و در آن رشد می کنید؟
افراد موفق می گویند یا راهی را خواهم رفت یا راهی را خواهم ساخت! شما قرار هستش راهی رو برید و نیازی به ساختنش هم نیست.
با یک بسکتبالیست آمریکایی مصاحبه شد و از ایشون پرسیدند که شما فرد بسیار خوش شانسی هستید!! بیشتر پرتاب های سه امتیازی شما تبدیل به گل می شود،
آن فرد پاسخ داد که برای کسی که در شبانه روز 14 ساعت تمرین می کند شانس معنایی ندارد!!
آیا تصور 14 ساعت تمرین در 24 ساعت برای شما امکان پذیر است؟
آیا شما روزی 14 ساعت مطالعه و تمرین کرده اید و به نتیجه نرسیده اید و الآن ناراحت هستید که نمی شود؟
Yani را میشناسید؟ نوازنده پیانو و composer هستند، درست هستش که ایشون استعداد خاص موسیقیایی دارند، اما ایشون هم اشاره کرده اند که روزی 8 ساعت پیانو می نوازند؟
yani روزی 8 ساعت پیانو مینوازه؟ چرا؟ مگر نوازنده ی بدی است؟ یا نواختن پیانو را آموزش ندیده؟ خیر چون پیشرفت را باید ادامه داد، "اگر در کارتان در حال پیشرفت نیستید و بهتر نمی شوید ، پس دارید بدتر می شوید" نت رایلی
اگ ما باشید میگیم من یکی از بهترین نوازنده های دنیا هستم به تمرین احتیاجی ندارم؟!
میگن در راه موفقیت باید خوشحال شد از کسب پیروزی، اما نباید تحت هیچ شرایطی دلخوش شد، که دلخوش شدن همانا و توقف راه موفقیت همانا.
سخن کوتاه کنم که فردی که در ایران در کنکور رتبه تک رقمی بدست می آورد حدود 2000 ساعت کمتر و یا بیشتر صرفا سال آخر مطالعه داشته و اگه شما این میزان مطالعه در خصوص زبان ایتالیایی داشتید و به نتیجه نرسیدید؛ تازه می تونید بگید که ای کاش این زحمت رو برای کنکور می کشیدید و رتبه ی تک رقمی میگرفتید!!.

"ماها ( مردم ایران) معمولا ضعف اراده و تصمیم داریم، معلوم نیست حالا یک کاری رو بکنیم یا نکنیم، میگیم حالا باشه"
میراث آلبرتا 2

دوستان به بحث زبان اشاره کردن و کاربر مربوطه هم در این مورد دغدغه داشتن. من روی زبان مانور میدم.

به نظر حقیر سطح زبان شما ارتباط بی نهایت نزدیکی به کیفیت زندگی شما در هر کشوری داره.

سطح زبان هم که میگم منظورم نمره تافل 120 و معادلش برای زبانهای دیگه نیست! خیلی فراتر از اینه. حتی در سن حداقلی مهاجرت افراد (18 یا 22)  و در محیط و تلاش و پشتکار شما غیر ممکنه 10 ساله هم به اون سطح که بتونی بگی از نظر زبانی کیفیت زندگی شما تحت الشعاع قرار نمیگیره برسی. این نظره منه البته. دقت کنید. منظور فهم حدودی چیزی که میگن و رسوندن حدودی چیزی که میگید نیست! منظور مکالمه دانشگاهی نیست! به عنوان نمونه دوستمون automotive  آیا شما قادرین تمام این افکار رو به زبان دوم به همین روانی بنویسید؟؟ و چقدر زمان لازم هست برای رسیدن به این سطح؟ در همین حین سالهای زیادی از زندگی شما تحت الشعاع زبان قرار میگیره و تلف میشه. این قضیه فقط محدود به مهاجر هم نیست. در همین ایران شما چقدر افراد کم سواد (نمی گم بی سواد) دیدید که نمیتونن خوب و رسا صحبت کنن و اذیت میشن به این خاطر؟

راستی من ایتالیا رو انتخاب کردم. چون سوال اینه که "دوست دارید در چه کشوری زندگی کنید ؟" و من ایتالیا رو دوست دارم
ولی احتمالا هرگز پا به این کشور نخواهم گذاست چون جای من نیست. چرا ؟ چون با وجود سطح زبان خیلی خوب انگلیسی و کلی مطالعه جانبی و غیره الان مطمئنم (اگر رام بدن ) تا مدت ها در یک کشور انگلیسی زبان دست و پا خواهم زد. چه برسد به کشوری که تقریبا هیچ چی از زبانش نمیدونم. خیلی خیلی بعید میدونم حتی اگر با تلاش زیاد و تمام وقت امروز شروع به یادگیری مثلا ایتالیایی کنم حتی تا آخر عمر به سطح فعلی انگلیسی دست و پا شکسته که بلدم برسم. حالا نمیدونم چه طوری دوستان 2 ساله میخوان یه زبان رو یاد بگیرند.

در پایان باید بگم نظر من این بوده همیشه:
آلمان بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای آلمانیها.
هلند بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای هلندیها.
فرانسه بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای فرانسویها.
.
.
.