در مسیر اپلای، چگونه انگیزه پیدا میکنید؟

[Maral]

داستان جالبی بود. زیبا و اغواکننده برای رها کردن خیلی چیزها و مشغول شدن به خیلی چیزهای دیگه. اما نکته ای که در شرح زندگی افراد موفق نمی بینیم جزئیات قضیه است. در هر داستانی نمایی کلی و دلچسب و فریبنده از یک زندگی ترسیم میشه و ما فراموش میکنیم لحظات سخت زندگی این آقای دکتر رو. لحظات بی پولی، یخچال خالی، بچه ای که در مدرسه از دوست قلدرش کتک خورده، غرولندهای زنش بابت شکایت از نحوه زندگیشون، لحظات سخت تصمیم برای مهاجرت به کشوری که هر جزیره اش به اندازه یک زمین فوتبال هم نیست، رفتن به یک دهکده دور افتاده در استرالیا! (منی که دارم توی استرالیا زندگی میکنم میفهمم که یک دهکده دورافتاده توی این قاره بی درو پیکر یعنی چی!!) ما توی این داستانهای آدمهای موفق فقط فریم های پراکنده ای از لحظات زیبا رو میبینیم و بقیه اتفاقات بد و ناخوشایند یا گفته نمیشه یا در لابه لای این داستان زیبا طوری ماهرانه پنهان میشه که حتی اونها هم زیبا و هیجان انگیز به نظر میان.
زندگی رو باید آسون گرفت. این یک حقیقته اما آسون گرفتن زندگی همیشه به معنای "معمولی بودن" و متوسط ماندن و گم شدن در میان توده مردم و تکرار کار های روزمره نیست. همونطور که انسان موفق لاجرم همیشه با مهاجرت و تحصیل در بهترین دانشگاهها و کشورهای جهان،یک شغل درجه یک و خانه ویلایی و ماشین آنچنانی تعریف نمیشه.
به نظر من مشکل ما تعریفی هست که از موفقیت داریم و اشتباهمون در سنجش میزان یا نحوه اون. مشکلی که این داستان شما هم به نحوی درگیرشه
تعریف موفقیت به عنوان "یک زندگی ساده و معمولی مثل میلیارها میلیارد انسان دیگه" همونقدر به نظر من ساده باورانه است که "یک زندگی لوکس و رویایی که با گرفتن پذیرش و مهاجرت به دنیایی بهتر قراره عملی بشه".
شاید بهتره فراموش نکنیم که درستی بعضی تعریفها و شیوه ها گاهی وقتها مبنای آماری نداره!