داشتن مقاله داخلی بهتر از نداشتن مقاله هست. داشتن مقاله کنفرانس بین المللی بهتر از کنفرانس داخلی هست و داشتن مقاله در مجله بین المللی و ISI بهتر از کنفرانس بین المللی یا داخلی هست. هر کدوم از اینها در جای خودشون یک ارزش علمی دارند و همونطور که برای یک وزنه بردار مدال المپیک معتبرتر از مدال آسیا و داخلی هست اینجا هم مقاله ای که شما در مجله ISI به چاپ برسونید خیلی بهتر از مجله های غیر ISI یا کنفرانس های داخلی هست. با این حال اینطور هم نیست که این یکی ها هیچ ارزشی نداشته باشند و همونطور که گفتم بهتر از نداشتن هیچگونه مقاله ای هست.
می بایست توانایی های خودتون رو هم ببینید. معمولا برای اینکه به استاندارد مقاله نویسی در سطح ISI برسید لازم هست که دست کم یکی دو تا مقاله معمولی برای کنفرانسی جایی بفرستید. همونطور که به ندرت می تونید وزنه بردار یا بازیکنی رو پیدا کنید که اولین مدالش جام جهانی یا المپیک بوده باشه کمتر پژوهشگری رو هم می تونید پیدا کنید که اولین مقاله اش مجله ISI بوده باشه. برای شروع با کنفرانس داخلی شروع می کنند، بعد کنفرانس بین المللی و بعد سراغ مجله های معتبر می روند. منتهی به تدریج که تعداد مقاله های معتبرشان زیاد شد ممکن است مقاله های کنفرانس داخلی یا غیر معتبرها را از رزومه خودشان حذف کنند.
گاهی هم موضوعی که شما کار کردین خیلی جدید نیست یا به اصطلاح نمیشه از اون یک مقاله مجله ای در آورد. در این حالت بهتره که اون کار کوچیک حداقل به صورت یک مجله کنفرانسی در آورده بشه که به عنوان سابقه پژوهشی تون وجود داشته باشه. چون نوشتن مقاله های کنفرانسی زمان کمتری از شما می برند. در مرحله بعد اگر تونستید کارهای بیشتری روی اون مقاله انجام بدین و اون رو توسعه بدین تا به صورت مقاله مجله ای در بیاد. مشخصه که هر چه بیشتر بتونید کارهای کنفرانسی و متفرقه تون رو به سطح مجله های بین المللی و معتبر برسونید اعتبار رزومه تون هم بیشتر خواهد شد ولی برای شمایی که تا به حال مقاله ننوشتید به نظرم در ابتدا یکی دو مقاله داخلی و کنفرانسی بدهید و همزمان اون مقاله ها رو توسعه بدین تا به استاندارد مجله های معتبر بین المللی برسه.
موفق باشید.
حالا که صحبت مقاله های کنفرانسی و مجله ای شد شاید بد نباشه به یک موضوعی که گاهی در مورد نقش کنفرانس ها نادیده گرفته میشه اشاره بشه اون هم اینکه مقاله های کنفرانسی و مجله ای قدری هم از نظر درونمایه و اهداف با هم فرق دارند و لزوما در امتداد هم نیستند. معمولا کنفرانس ها جایی برای گردهمایی پژوهشگرها و صنعتگران هستند تا با کارهای جدید همدیگه آشنا بشوند و حتی خیلی از شرکت ها و مهندسانی که تجربه کاری و عملی (Practical) دارند هم حضور دارند که این طیف دوم خیلی وقت ها اساسا حوصله اینکه کارهاشون رو به صورت مقاله مجله ای در بیاورند رو ندارند و شاید نوع کارشون هم به scope کاری مجله ها نخوره. برای نمونه ممکنه دستگاه یا ماده جدیدی رو کشف کرده اند که در کارهای مهندسی مورد استفاده قرار می گیره و بیشتر کارشون حالت ارائه پاورپوینت و معرفی اون دستگاه یا ماده خاص رو خواهد داشت.
حضور در این نوع کنفرانس ها فرصتی رو برای پژوهشگران و افرادی که در کار research هستند فراهم می کنه تا نه تنها قابلیت های ارائه مطلب خودشون رو بهبود بدهند که در آینده برای ارائه پایان نامه و سمینار یک تجربه مثبتی هست بلکه با دیگر پژوهشگران و افرادی که در اون زمینه تجربه عملی و کاربردی دارند آشنا بشوند که ایده هایی را برای کارهای پژوهشی آتی اونها در اختیارشون قرار خواهد گذاشت. به همین دلیل خیلی از استادان و پژوهشگرانی هم که 50-40 مقاله ISI دارند رو می بینید که همچنان سالی یکی دو مقاله کنفرانسی هم می دهند که با افرادی که در زمینه خودشون کار پژوهشی یا کاربردی می کنند بیشتر ارتباط داشته باشند و ایده بگیرند یا هم که به عنوان سخنران در زمینه کارها و برنامه هایی که در زمینه علمی خودشون در جریان هست برای پژوهشگران و صنعتگران دیگه صحبت کنند و از این دیدگاه کنفرانس ها هم فرصت هایی رو در اختیار افراد می گذارند که مجله ها نمی تونند بگذارند و از این نقطه نظر به نظر من یک پژوهشگر موفق می بایست که در هر دوی اینها حضور فعال داشته باشه منتهی همیشه کارهایی رو که حالت پژوهشی دارند رو در نهایت به صورت مجله معتبر در بیاروند که حالت ماندگارتر و معتبرتری دارند.
می بایست توانایی های خودتون رو هم ببینید. معمولا برای اینکه به استاندارد مقاله نویسی در سطح ISI برسید لازم هست که دست کم یکی دو تا مقاله معمولی برای کنفرانسی جایی بفرستید. همونطور که به ندرت می تونید وزنه بردار یا بازیکنی رو پیدا کنید که اولین مدالش جام جهانی یا المپیک بوده باشه کمتر پژوهشگری رو هم می تونید پیدا کنید که اولین مقاله اش مجله ISI بوده باشه. برای شروع با کنفرانس داخلی شروع می کنند، بعد کنفرانس بین المللی و بعد سراغ مجله های معتبر می روند. منتهی به تدریج که تعداد مقاله های معتبرشان زیاد شد ممکن است مقاله های کنفرانس داخلی یا غیر معتبرها را از رزومه خودشان حذف کنند.
گاهی هم موضوعی که شما کار کردین خیلی جدید نیست یا به اصطلاح نمیشه از اون یک مقاله مجله ای در آورد. در این حالت بهتره که اون کار کوچیک حداقل به صورت یک مجله کنفرانسی در آورده بشه که به عنوان سابقه پژوهشی تون وجود داشته باشه. چون نوشتن مقاله های کنفرانسی زمان کمتری از شما می برند. در مرحله بعد اگر تونستید کارهای بیشتری روی اون مقاله انجام بدین و اون رو توسعه بدین تا به صورت مقاله مجله ای در بیاد. مشخصه که هر چه بیشتر بتونید کارهای کنفرانسی و متفرقه تون رو به سطح مجله های بین المللی و معتبر برسونید اعتبار رزومه تون هم بیشتر خواهد شد ولی برای شمایی که تا به حال مقاله ننوشتید به نظرم در ابتدا یکی دو مقاله داخلی و کنفرانسی بدهید و همزمان اون مقاله ها رو توسعه بدین تا به استاندارد مجله های معتبر بین المللی برسه.
موفق باشید.
حالا که صحبت مقاله های کنفرانسی و مجله ای شد شاید بد نباشه به یک موضوعی که گاهی در مورد نقش کنفرانس ها نادیده گرفته میشه اشاره بشه اون هم اینکه مقاله های کنفرانسی و مجله ای قدری هم از نظر درونمایه و اهداف با هم فرق دارند و لزوما در امتداد هم نیستند. معمولا کنفرانس ها جایی برای گردهمایی پژوهشگرها و صنعتگران هستند تا با کارهای جدید همدیگه آشنا بشوند و حتی خیلی از شرکت ها و مهندسانی که تجربه کاری و عملی (Practical) دارند هم حضور دارند که این طیف دوم خیلی وقت ها اساسا حوصله اینکه کارهاشون رو به صورت مقاله مجله ای در بیاورند رو ندارند و شاید نوع کارشون هم به scope کاری مجله ها نخوره. برای نمونه ممکنه دستگاه یا ماده جدیدی رو کشف کرده اند که در کارهای مهندسی مورد استفاده قرار می گیره و بیشتر کارشون حالت ارائه پاورپوینت و معرفی اون دستگاه یا ماده خاص رو خواهد داشت.
حضور در این نوع کنفرانس ها فرصتی رو برای پژوهشگران و افرادی که در کار research هستند فراهم می کنه تا نه تنها قابلیت های ارائه مطلب خودشون رو بهبود بدهند که در آینده برای ارائه پایان نامه و سمینار یک تجربه مثبتی هست بلکه با دیگر پژوهشگران و افرادی که در اون زمینه تجربه عملی و کاربردی دارند آشنا بشوند که ایده هایی را برای کارهای پژوهشی آتی اونها در اختیارشون قرار خواهد گذاشت. به همین دلیل خیلی از استادان و پژوهشگرانی هم که 50-40 مقاله ISI دارند رو می بینید که همچنان سالی یکی دو مقاله کنفرانسی هم می دهند که با افرادی که در زمینه خودشون کار پژوهشی یا کاربردی می کنند بیشتر ارتباط داشته باشند و ایده بگیرند یا هم که به عنوان سخنران در زمینه کارها و برنامه هایی که در زمینه علمی خودشون در جریان هست برای پژوهشگران و صنعتگران دیگه صحبت کنند و از این دیدگاه کنفرانس ها هم فرصت هایی رو در اختیار افراد می گذارند که مجله ها نمی تونند بگذارند و از این نقطه نظر به نظر من یک پژوهشگر موفق می بایست که در هر دوی اینها حضور فعال داشته باشه منتهی همیشه کارهایی رو که حالت پژوهشی دارند رو در نهایت به صورت مجله معتبر در بیاروند که حالت ماندگارتر و معتبرتری دارند.
ای دگرگون کننده ی دل ها و چشم ها / ای گرداننده ی روزها و شب ها / ای تغییر دهنده ی روزگار و انسان ها / حال ما را به بهترین حال دگرگون فرما
.We are all visitors to this time, this place. We are just passing through. Our purpose here is to observe, to learn, to grow, to love... and then we return home
Aboriginal Proverb -
