04-12-2011, 09:56 AM
من انگیزه اصلیم برای تحصیل در خارج از کشور، مشکلات مختلف داخل کشور و محیط آکادمیک نه چندان جالب دانشگاه های داخلی هست. در واقع اوایل دوره فوق لیسانس بود که به فکر تحصیل در خارج از کشور افتادم. البته زیاد پیگیری نکردم اون موقع، چون محیط دانشگاه و مشکلات زیادی که داشتیم زیاد فرصت فکر کردن به این مسائل رو نمی داد. کسی هم به اون صورت نبود که قبلاً اپلای کرده باشه و راه و چاه رو نشونمون بده.
متاسفانه بخصوص در مقطع فوق لیسانس اساتیدی داشتیم که علاوه بر اینکه سطح علمی بالایی نداشتند، بسیار سخت گیری های بی مورد و برخوردهای بدی با دانشجو داشتند و فکر اینکه در کنار این آدمها و تو چنین شرایطی بخوام ادامه تحصیل بدم و 5 سال دکترا بخونم برام غیر ممکن بود (البته پر واضحه که همه همینطور نبودند و اساتید خیلی خوب هم داشتیم).
قطعاً دانشگاه با دانشگاه و استاد با استاد فرق می کنه. اما چیزی که از دوستانم که در داخل ایران دکترا می خونند شنیدم اینه که تقریباً همه جا یک سری مشکلات و عوامل دلسرد کننده وجود داره و خودم به شخصه چند تا از دوستانم رو می شناسم که وسط خوندن دکترای ایران، اپلای کردند و از ایران خارج شدند. با چنین شرایطی به نظر من اگر کسی امکانش رو داره و مشکلی برای تحصیل در خارج از کشور نداره، بهتره به فکر تحصیل تو ایران نباشه.
در کنار مسائلی که عنوان کردم، تجربه زندگی در خارج از کشور برای چند سال و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات اون، زندگی در کنار فرهنگ ها و اقوام دیگه، و موقعیت های کاری بهتر در صورت تحصیل در خارج از کشور هم عواملی هستند که به سختی هاش می ارزه به نظرم.
البته مشکلاتی که گفتم فکر می کنم با شدت و ضعف مختلف تو کشورهای دیگه و دانشگاه های دیگه هم قطعاً هست. ولی تا جایی که من شنیدم و دیدم به نظر می رسه در بعضی موارد خیلی خفیف تر هست. امیدوارم اشتباه برداشت نکرده باشم!
متاسفانه بخصوص در مقطع فوق لیسانس اساتیدی داشتیم که علاوه بر اینکه سطح علمی بالایی نداشتند، بسیار سخت گیری های بی مورد و برخوردهای بدی با دانشجو داشتند و فکر اینکه در کنار این آدمها و تو چنین شرایطی بخوام ادامه تحصیل بدم و 5 سال دکترا بخونم برام غیر ممکن بود (البته پر واضحه که همه همینطور نبودند و اساتید خیلی خوب هم داشتیم).
قطعاً دانشگاه با دانشگاه و استاد با استاد فرق می کنه. اما چیزی که از دوستانم که در داخل ایران دکترا می خونند شنیدم اینه که تقریباً همه جا یک سری مشکلات و عوامل دلسرد کننده وجود داره و خودم به شخصه چند تا از دوستانم رو می شناسم که وسط خوندن دکترای ایران، اپلای کردند و از ایران خارج شدند. با چنین شرایطی به نظر من اگر کسی امکانش رو داره و مشکلی برای تحصیل در خارج از کشور نداره، بهتره به فکر تحصیل تو ایران نباشه.
در کنار مسائلی که عنوان کردم، تجربه زندگی در خارج از کشور برای چند سال و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات اون، زندگی در کنار فرهنگ ها و اقوام دیگه، و موقعیت های کاری بهتر در صورت تحصیل در خارج از کشور هم عواملی هستند که به سختی هاش می ارزه به نظرم.
البته مشکلاتی که گفتم فکر می کنم با شدت و ضعف مختلف تو کشورهای دیگه و دانشگاه های دیگه هم قطعاً هست. ولی تا جایی که من شنیدم و دیدم به نظر می رسه در بعضی موارد خیلی خفیف تر هست. امیدوارم اشتباه برداشت نکرده باشم!
