اگر زمان به عقب برگردد چه کارهایی رو انجام میدید و از چه کارهایی دوری میکنید؟

[فرید]

من در مورد خودم نمی خواهم بنویسم چون اینقدر مسیر غلط رفتم که نوشتنش به این راحتی ها نیست. ولی یک نکته خوبی دوستمون اشاره کردن در مورد رشته هایی که در ایران اختراع شده. توصیه می کنم موقع انتخاب رشته دنبال این ها نرید. یک زمانی رشته مثل ابیاری گیاهان دریایی برای جک می گفتن ولی الان واقعا همچین رشته هایی زدن. مشکل این رشته ها اینه که اصول منطقی توی سیلابس رعایت نمی کنند و هر دانشکده ای که بفرستید می گن این سیلابس با درس های ما همخوانی نداره. بعدم حتی مطالبی که یاد می گیرید هم بکارتون نمی یاد و کلی درد سر خواهید کشید.  

سلام 
سالها گذشت از اولین روزی که من در سال 2009 عضو فرومهای ادامه تحصیل در خارج شدم و با راهنمایی صحیح و اشتباه برخی از دوستان برخورد کردم امروز می خواهم نتیجه تجربه خودم را در این سالها برای شما بنویسم و چه کارهایی که میشد کرد و نکردم و...
1- دوستان گرامی تغییر رشته بین ارشد و لیسانس به شدت در گرفتن بورسیه برای مقطع دکتری تاثیر منفی می گذارد لذا کسانی که به فکر ادامه تحصیل در مقطع دکتری و گرفتن بورسیه هستند از ابتدای دوره لیسانس تا انتها برنامه ریزی کنند و اثر منفی تغییر گرایش و رشته را اصلا نادیده نگیرند.
2- بسیاری از رشته ها برخلاف انچه که در دانشگاه های ایران ارائه می شوند بسیار به ریاضیات و امار وابسته هستند بطور مثال مدیریت مالی که در ایران تدریس می شود با دروس مالی که در اروپا یا استرالیا تدریس می شود متفاوت هست. من یک دوره مقدماتی مدیریت مالی که در سایت کرسرا بطور رایگان ارائه می شود را با هزار زحمت توانستم بگذرانم در حالی که اصول اولیه مالی بود که شخصا در دانشگاه تحت عنوان مدیریت مالی 1 و 2 طی 4 سال گذشته تدریس می کردم الان می فهمم که چرا با داشتن چندین مقاله و ... دانشگاهی به من بورسیه نداد البته ناگفته نماند که توانستم از دانشگاه های رنگ 200 تا 500 پذیرش بگیرم ولی برای بورس موفق نشدم
3- تاثیر جی ار ای یا جیمت با نمره بالا در جبران ضعف معدل انکار ناپذیر هست ولی به یاد داشته باشیم که بیس ارزیابی 90 درصد دانشگاه های دنیا معدل لیسانس و نمرات دروس تخصصی هست.
4- اگر مثل من معدل لیسانس کمی دارید بجای قد بازی و اپلای برای دکتری و بورس گرفتن به یک مستر دوم در یک کشور ارزان فکر کنید و گول وعده اساتید را نخورید که فقط در پذیرش نقش دارند ان هم نه خیلی زیاد برای بورس بطور بسیار جدی نام و اعتبار دانشگاه فارغ التحصیلی و معدل شما تاثیری انکار ناپذیر دارند. کاهش هرگز این دانشگاه های ازاد و پیام نور و .... تاسیس نمی شد که انقدر توقع همه ما را بالا بردند و ارزیابی های بیش از حد از توان و دانش خود با تحصیل در این دانشگاه های کم و بی کیفیت کردیم
5- وقت خود را به چاپ مقالات بسیار ولی غیر واقع بینانه اپلای کردن هدر ندهید در بسیاری از موارد نداشتن حداقل معدل و پاس نکردن دروس پایه ای و پیش نیاز ها منجر به ریجکت شدن بورس شما می شود همین بلا سر من هم امد
 

 

[blur]

من خودم این قضیه رو مستقیما تجربه کردم متاسفانه! رشته هایی که به اون شکلی که تو ایران ارائه میشه تو بقیه دانشگاه های دنیا ارائه نمیشن واقعا ایجاد مشکل میکنن. یه مشکل خاصی که داره اینه که معمولا مستقیم و بدون هماهنگی استاد اصلا فایده نداره اپلای کردن. اساتید هم با توجه به رشته خودشون بیس خاصی رو انتظار دارن که نداری و...البته منظور فیلدهای بینارشته ای هم نیستن. انگار تو برنامه این رشته ها به دروس چندتا رشته ناخنک زدن و بدلیل نداشتن دانش کافی اصلا چیز مدونی از آب درنمیاد....واقعا پایه گذاری و تدوین سیلابس بعضی از رشته ها تو ایران خیلی عجیبه :-|

[M1KE]

به نظرم البته نباید فقط نیمه خالی لیوان رو دید. افرادی که در رشته های XY درس می خونند و سیلابس اونها ترکیبی هست درسته که به احتمال زیاد در مقایسه با کسانی که فقط در X یا Y درس خوندن، به تنهایی قوی نیستند ولی از یک سو انعطاف پذیری بیشتری برای تغییر رشته یا زمینه های کاری را در آینده دارند و از سوی دیگه در پروژه هایی که حالت ترکیبی دارند خیلی قوی تر ظاهر میشن. مورد دوم به ویژه از این جهت مهمه که در پروژه هایی که حالت ترکیبی داشته و چند Discipline مختلف در اونها وجود داره، می تونند در نقش مدیر پروژه یا رابط بین بخش های مختلف پروژه (مدیر اجرایی) عمل کنند.

من این موضوع رو به عینه دیدم که وقتی یک پروژه ی ترکیبی در شرکتی وجود داره فردی که فقط تخصص X یا Y رو داره همیشه این استرس رو داره که نکنه طراحی اش به گونه ای باشه که با بخش دیگه هیچ سازگاری نداشته باشه و تبدیل به یک گاف بزرگ بشه به همین دلیل هم در جلسات پروژه معمولا خاموش هستند و سعی می کنند هیچ نظری ندهند که گروه دیگه اونها رو دست نیاندازه. ولی اینهایی که ترکیبی خوندن هر چند ممکنه در هیچ کدوم خیلی قوی نباشن ولی دست کم یک ذهنیتی از هر دو دارند و می تونند این خلاء ای که بین این دو گروه وجود داره رو پر کنند.

در واقع اونهایی که فقط  X یا Y خوندن مثل یک دوربین عکاسی حرفه ای یا MP3 Player حرفه ای هستند ولی اونهایی که  XY خوندن مثل یک موبایل هستند که قابلیت های هر دوی اینها رو داره منتهی نه به اون شکل حرفه ای. همونطور که شما در بیشتر جاها موبایل چند کاره تون رو همراه دارید و در مواقع ویژه اون تخصصی ها رو همراه خودتون می برید در شرکت ها هم خیلی وقت ها این افرادی که تحصص ترکیبی دارند حالت دائمی تری دارند و اون یکی ها به سادگی قابل جایگزین شدن هستند. البته پیدا کردن چنین موقعیت های ترکیبی همیشه ساده نیست.

[Torkan]

شاید این تاپیک بیشتر واسه اونایی که هنوز لیسانس رو شروع نکردن و در ته مغزشون بعضا کلمه اپلای و خارج از کشور پدیدار میشه مفید باشه:
1 - اگر زمان به عقب برمیگشت واقعا قبل لیسانس به فکر رفتن می افتادم به جای صرف انرژی در کنکور و این جور خزعبلات! البته بلند پروازی نشه ولی امکانش بود لیسانس رو میرفتم همین نزدیک ترکیه که واقعا دانشگاههای تاپش امثل METU , ITU , BILKENT, HACETTEPPE خیلی خوبن. من از نزدیک که رفته بودم چند وقت پیش دیدم اصلا بعضی استادای آمریکایی اونجا تدریس میکنن و با یه نفر که SOCIOLOGY خونده بود خودش میگفت بیشتر این استادان برای اینکه لینک کنن دانشجوهای خوب رو به دانشگاههای آمریکا میان ترکیه و پروازی هم هستن. اتفاقا خودش میگفت بهم که استادا زود زود بهم میگن رکام لازم نداری؟! خوشبحالشون واقعا...
2- حالا که لیسانس رو نرفتیم باز اگه زمان به عقب برمیگشت سعی میکردم بیشتر با موارد عملی دروسمون آشنا بشم و همینجوری سرمو پایین انداخته و تئوری نخونم. بیشتر با استادا ارتباط برقرار میکردم و خودمو نشون میدادم! این خیلی مهمه! در ضمن ادم میتونه حداقل بره بعضی کارخونه ها موارد مرتبط با رشتش رو به خصوص اگه مهندسی باشه ببینه. خودمونیم میگیم که نه اینجا نمیشه و اله و بله هستش! ولی به نظرم ما خودمون هم تنبلی میکنیم و بهونه در میاریم. الکی کارآموزی 30 روزه که اونم باز اکثرا هیچی به هیچی!
در ضمن از اول دانشگاه به فکر رفتن می افتادم و سعی میکردم کم کم جواب سوالام رو پیدا کنم نه ترم آخر!
3- تابستون که دلم خونه ازش!!: بهترین زمان برای یادگرفتن نرم افزارهای مختلف هستش. نه اینکه همش کلاس بری نه چون کلاس واقعا به مسخره بازی میکشه. میدونم حسش نیست ولی باید میبود![img]images/smilies/wink.gif[/img]
در نهایت اگر زمان به عقب برمیگشت اصلا نمیذاشتم جلو بره که حالا بخوام برگرده!

بااحترام

[ahmadpashaei]

تاپیک جالب هست[img]images/smilies/smile.gif[/img]
من اگر به عقب بر میگشتم-نه خیلی دور،همین 5 سال قبل؛سالهای دور من پر از اشتباه و وقت تلف کردن بود- خیلی بیشتر روی دانش ریاضیاتم انرژی و وقت میذاشتم و همچنین سعی می کردم در انتهای لیسانسم برای تافل کاملا آماده باشم نه اینکه الان درگیر 10 کار همزمان باشم که به هیچکدوم درست و حسابی  نرسم. الان در ریاضیات خوبم ولی با آرمانم خیلی فاصله دارم چراکه برای گرایش من دانش ریاضی بسیار عمیقی لازمه تا بتونیم حرفی بزنیم که خریدار داشته باشه (در واقع رک بگم باید بیشتر ریاضیدان باشیم تا مهندس،البته برای چیزی که تو ذهن من هست نه حالت عادی!). انگلیسی منم خوبه ولی با اینحال نتونستم تا الان خودم رو برای تافل و gre آماده کنم و شدیدا عقبم از برنامه هام.
پس من به ریاضیات و انگلیسی بیشتر اهمیت می دادم و براشون اصولی تر و عمیقتر وقت می ذاشتم.

[Astro]

من هم با خیلی از دوستان حرفم مشترکه. اگر زمان به عقب برمی گشت سعی میکردم زودتر دست به کار بشم و اگر هم لیسانس رو ایران بودم، حداقل سعی میکردم دانش و آگاهی ام رو در زمینه اپلای عمیق تر کنم. الان که دغدغه هام عوض شده، به خیلی از افکار قدیمم می خندم! راستی، به قول دوستمون Charming گرامی، چه تابستونهای قشنگی که در راههای غیر مرتبط صرف شد! حقیقتش من هم بعضی هاشون رو از دست دادم. ولی باید اذعان کنم که تا به اینجا، تو بعضی از مراحل زندگیم عجیب بخت با من یار بوده.

[Atlantis]

خیلی از دوستان به این اشاره کردن که اگر زمان به عقب برمی گشت معدلو بیشتر جدی میگرفتم، یا معدل بالا میگرفتم
میخواستم بدونم ذهنیت دوستان از معدل بالا چیه؟ منظور 15 به بالاست؟ یا 17 به بالا؟ یا...
مسلما هرچی بالاتر باشه بهتره، اما بد نیست هرکی تصور خودشو راجع به "معدل بالا" همینجا بیان کنه
با تشکر

[elahe]

من اگه زمان به عقب بر میگشت ، قطعا خودم رو درگیر کنکور و مسائل روانیش نمی کردم ، و هر جور شده اپلای می کردم،این باعث میشد که هم زبانم خیلی قوی بشه ، هم اینکه زودتر با شرایط و محیط خو بگیرم.
چه بسا خیلی از دوستانم بودند که حتی پیش دانشگاهی هم وقتشون رو تلف نکردند! و رفتن کالج 
البته بحث پشتوانه مالی و حمایت خانواده در این سن خیلی تاثیر گذاره.
اما الان می بینم بعضی بچه ها  عاقل شدن و حتی از لیسانس دنبال فاند و پذیرش اند.

[nanock]

سلام،
اگه بر میگشتم عقب اولن تجربی میخوندم ... اگه نه ... کامپیوتر میخوندم .... برق نمی خوندم .... اگه نه یه شهر دیگه میخوندم .... اگه نه ارشد نمیخوندم صددرصد میرفتم سربازی ....اگه نه همون ترم اول انصراف میدادم باز میرفتم سربازی.... اگه نه ارشد رو میرفتم ترکیه اصلا ایران نمیموندم.... دیگه بیشتر از این دنده عقب نمی کشه ...
پست های شما دوستان رو که میخونم واقعا دو دل میشم.... دقیقا از 2009 دارم فروم های اپلای رو یکی یکی میخونم و پست به پست. وقتی یکی می نوشت اکسپت شدم با فاند خوشحال میشدم یا وقتی ریجکت میشد دلم میشکست، چون واقعا حس هم دردی داشتم باهاش.... مشکلات اپلای رو میدونم فوایدش رو هم می دونم... زندگی اونور رو هم میدونم... میدونم اگه اونور آب بدشانسی بیاری فقط خداست که میتونه کمکت کنه مثلا پاسپورت گم بشه یا زبونم لال مریض بشی  یا چی بگم نمی تونم به راحتی بنویسم... ولی نمی دونم چرا میخوام اپلای کنم؟.... شاید بیشتر به این دلیل هست که مشکلات اینجا رو از نزدیک می بینم ولی نمی تونم و بعضا نمیخوام حل کنم.... شایدم نمیدونم اونور چه خبره؟ فقط آب دهنم میریزه میگم آخه آلمان مگه میشه بد باشه ... 75 میلیون جمعیت قدرت اقتصادی ... آمریکا شیطان بزرگ ... کانادا کشور رویاها ... بیچاره فنلاندی ها خجالتی هستن با من کاری ندارن...
همه چی به هم گره خورده .... همین چند وقت پیش یه پیشنهاد دوستانه  برای کار از طرف یه دوست عزیز بهم پیشنهاد شد ولی چی بگم نتونستم جایی تو برنامه هام واسش پیدا کنم... الانم اصلا جرات ندارم ازش عذرخواهی کنم....
همین که میگن وقت ویزات اومد ولی موقع بلند شدن هواپیما با بغض میگی ای کاش وطن جایی برای موندن بود تنم میلرزه...
همین که یکی از اعضای فروم میگه الان آمریکام بچه هم دارم ولی از اینکه مادربزرگش میخواد ببینه نوه اش رو ولی فقط اسکایپی میشه تنم میلرزه.... نمی دونم ... واقعا نمی دونم... الان باید تافل میدادم ولی دارم پایان نامه کار میکنم... ازطرفی... هیچی ولش کن .... 
فقط میخوام بگم الان اپلای هم یکی از گزینه های روی میز واسه همه شده .... تلویزیون نشون میداد یکی از پزشکانی که فکر کنم 1333 یا همون سالها با خانومش رفته بود آمریکا ... میگفت جزو اولین هایی بود که آمریکا میرفت .... 90 و خورده ای سال داشت... خانومش گریه میکرد میگفت من که یک ساعت از خونواده دور نبودم بعد رفتن بیش از 7 سال ندیدمشون... چت هم نبود و فقط نامه ... اون هم چند ماه طول میکشد برسه ... خواستم بگم ایشون که واسه تخصص داشت میرفت قبلش تهران خونده بود ولی الان تو خود رشته برق شما هیچ دانشگاه معتبر و سرشناسی پیدا نمی کنی یک ایرانی اونجا نباشه همه جای دنیا هم هستن ... افتخار بسیار بزرگی هم هستن .... به قول بازاری ها مثل اینه که دست تو این کار زیاد شده .... خود هند و چین و پاکستان و غیره و غیره .... وبلاگ های عزیزانمون رو که میخونم بعضا می بینم حتی از افغانستان هم اونجا میخونن ... نمی گم بده ولی اینکه بتونی کورسوی امیدت رو از این راه پیدا کنی سخته... وقت میخواد پول میخواد حوصله میخواد صبر میخواد از همه مهمتر ایمان میخواد نا امید نشی...
من خودم رو بگم اگه برم اروپا یا کانادا دکترا بگیرم برگردم یعنی ممکنه هیئت علمی بشم ... نه ! پس چی بمونم اونور از صفر شروع کنم ... نمی دونم ... درسته خیلی ها اینکار رو کردن و موفق هم هستن خدارا شکر ...
یه چیزی هم اضافه کنم که تلاش برای آبادی و سرافرازی مملکت، جدای از این بحث هاست و نباید با این مباحث قاطی بشه این فقط نظر من درمورد اپلای بود

[saaaaam]

سلام
اگر زمان به عقب بر می گشت:
1- خیلی زودتر برای فوق لیسانس می امدم به فنلاند یا یک کشور اروپایی دیگه البته اگر پولش را داشتم
2- قبل از هر تصمیم گیری خیلی فکر می کردم و در مواقع عصبانیت تصمیم نمی گرفتم
3- به کسانی که به من عشق می ورزیدند بیشتر محبت می کردم خصوصا پدر و مادر 
4- حتما قبل از اجرای تصمصیم های مهم زندگی با چندین نفر ادم جا افتاده مشورت می کردم چون خراب کردن کار یک لحظه و درست کردن بسیار طول می کشد
5- شتاب زده عملکردن بیشترین ضربه را به خود ادم می زند همیشه سعی خواهم کرد شتاب زده عمل نکنم
6- از شروع زندگی نمی ترسیدم و با کسی که با همه وجودش من را دوست داشت زندگی را شروع می کردم 
7- در مورد یادگیری زبان خیلی زودتر برنامه ریزی می کردم و هیچ وقت ان را رها نمی کردم و البته لغات روزمره بیشتری حفظ می کردم مثلا سکته قلبی چی میشه!
8- بجای انجام تحقیق و چاپ مقالات و کتابهای بسیار چهار تا نرم افزار خاص را یاد می گرفتم که بکار می ایند مثلا داده کاوی در دنیا بسیار تخصص پول سازی هست 
9- از این به بعد با همه توان و انرژی همه تلاشم را می کنم تا به هدفم که رسیدن به ارامش هست برسم و البته اگه بتونم کسانی را که از خودم رنجوندم را برگردونم و زندگی را به حالت عادی بر گردونم
به امید بازگشت روزای خوب و تصمیم گیری های خوبتر