برخورد خانواده ها با فکر رفتن شما به خارج از کشور

[Torkan]

متاسفم برا همه ی دوستان.خانواده های شما براتون فقط حکم نردبان رو داشتند که تا یجایی ازشون بالابرین و بعدم خداحافظ من مسول زندگی خودم هستم. واقعا چرا اونا نباید سهمی از خوشبختیتون داشته باشن.

درود

دوست من از کجای نظرات دوستان چنین برداشتی کردین؟!
بسیاری از دوستان علاوه بر خودشون به فکر خانواده هم هستن صد البته. مهاجرت به معنی سهم نداشتن از خوشبختی پدر و مادر اون مهاجر نیست. شما چطور خوشبختی رو استنباط میکنید؟ تا جایی که میدونم مهاجرت خوشبختی نمیاره و این خود فرد هست که میتونه برا خودش در هر جای زمین خوشبختی رو بیافرینه. عده های بسیاری هستند که چند ساله هم رفتن و هی غر میزنن از رفتنشون که اگر میدونستم این بود این همه تلاش نمیکردم!!
در ضمن شما باید خانواده ها رو جدا کنید. دسته ای هستند که بچه هاشون از همون اول هم روی پای خودشون بزرگ شدند و پدر و مادر آنچنان کمکی براش نکردن. این فرد باید هم به قولی (افکار غربی گون!) داشته باشه و بگه تا حالا که خودم بودم از این به بعد هم خودم هستم و خودم!
البته موارد استثنا هم هست.
دسته ای هستند خوب پدر و مادرشون خیلی کمک کردن ولی بعد رفتن همه چی فراموش میشه که باز این هم عده شون کم هست. اینجا هم اونایی که از خانواده گله دارن اونایی هستن که پدر و مادرشون براشون سد میشه واسه رفتن به دلایل مختلف که اینجا نمیگنجه. هر چند خودم اعتقاد دارم صلاح مملکت خویش پدر و مادر دانند!

بااحترام،
ترکان

[mmjavad]

سلام دوستان
دوست دا م کمک و‌نظرتون رو بدونم.
من از جمهوری چک پذیرش گرفتم وخودم هم مصمم هستم ک حداقل برای چهار سال گذروندن مقطع PhD مهاجرت کنم. مشکل بزرگ من مث خیلی هاتون پد و مادرمن.... ترجیح میدن من ازدواج کنم. اتفاقا من هم کیسی رو دارم ک بخوام ازدواج کنمو... اما نمیخواماین ریسکو کنم.دوست ندارمبا هدف مهاجرت ازدواج کنم. چون ازدواج تصمیم مهمیه واسم. نمیدونم چجوری پدر و مادرمو ک شرط خیال راحتشون ازدواج من و خیال ناراحت من هستو راضی کنم

نظر دوستانه اگه واقعی کسی هست ازدواج کن، هیچی جای ازدواج رو نمیگیره تو زندگی
دکتری و مهاجرت و ... هیچی نیست بدون ازدواج

[mmjavad]

متاسفم برا همه ی دوستان.خانواده های شما براتون فقط حکم نردبان رو داشتند که تا یجایی ازشون بالابرین و بعدم خداحافظ من مسول زندگی خودم هستم. واقعا چرا اونا نباید سهمی از خوشبختیتون داشته باشن.

آیا خانواده من اصلا منو درد می کنه؟! هرکمکی هم می کنه اون چیزیه که خودشون برای من میخوان

[Torkan]

نظر دوستانه اگه واقعی کسی هست ازدواج کن، هیچی جای ازدواج رو نمیگیره تو زندگی
دکتری و مهاجرت و ... هیچی نیست بدون ازدواج

درود

این گونه پستها رو اصلا نمیدونم چرا یه جورایی گنگ به نظر میاد. بهتره قبل از اینکه نتیجه بگیرید علت رو بگید. نتیجه بدون علت پشیزی ارزش نداره.
شما دلیل این حرفتون رو و همچنین اگر مهاجرت کردید یا رفتید واسه تحصیل گذشتتون رو بگید و همچنین علت اینکه به ا ین نتیجه رو رسیدید هم بگید.
چون چند صفحه قبل دقیقا فردی 180 درجه نظرش مخالف شماست!

بااحترام،
ترکان

[Torkan]

آیا خانواده من اصلا منو درد می کنه؟! هرکمکی هم می کنه اون چیزیه که خودشون برای من میخوان

درود

متاسفانه یا خوشبختانه این مساله هم به فلسفه زندگی در اون مملکت برمیگرده یه جورایی. هر چند کم کم تعداد اینگونه موارد کمتر و کمتر میشه و تقریبا اکثر بچه ها هر تصمیمی واسه ایندشون بخوان میتونن بگیرن.
البته دقت کنید که منظورم اپلای واسه تحصیل است وگرنه خیلی از موارد داخل اون مملکت اصلا از زیر بنا درست نیست که شما واسش برنامه ریزی کنید و دل ببندید بهش.
به نظر من با مخالفت و یا قهر و ایستادن در مقابل خانواده چیزی جلو نمیره. یا بلاخره صلاح شما رو میدونن یا بعد از گذشت زمان نظرشون عوض میشه که متاسفانه مورد دوم به درد شما نمیخوره و شاید دیر شده باشه ولی اولی ممکنه خیلی به درد شما بخوره.
این مساله انچنان هم به سنتی غیر سنتی بودن خانواده ربطی نداره. خانواده های زیاد غیر سنتی دیدم که نمیخوان تک فرزنرشون تحت هر شرایطی ازشون دور باشن، حتی اگر مطمین باشن طرف خیلی ادم اسم و رسم داری میتونه برای خودش باشه در اینده اگر مثلا برای مدت طولانی یا حتی برای همیشه دور از خانوادش بمونه!

بااحترام،
ترکان

[over]

خسته شدم از دست این مامان و بابا
هر چی بهش میگم بابا! من معدلم خوبه مقاله دارم و.... به خرجش نمیره که نمیره!
بهشون می گم این همه رفتند و موفق شدند چرا من نتونم؟ میگن اونا نخبه بودند تو داری ادای نخبه ها رو درمیاری( خودمم نفهمیدم کی دارم ادا در میارم یا اینکه کی گفته من نخبه ام!)
مسلما من درحد میزاخانی و فردوسی و ارکانی نیستم ولی به اندازه خودم حرف دارم برا گفتن!
بهم میگن این را از اول اشتباهه تو میری مارو هم می کنی زیر قرض بعد دست از پا دراز تر بر می گردی! بابا هم که میگه دلم برات تنگ میشه (بعضی وقت ها فکر می کنم عجب دوستی خاله خرس ای شده)
میگن تو اگه عاشق علم هستی خوب همین جا بمون استاد شد و علم تولید کن هرچی هم بهشون می گم اینجا دیگه به ندرت کسی هیئت علمی میشه و..... میگن خوب تو چرا اون به ندرت نباشی؟ میگم اخه اون طرف که زمینه فراهمه رو با اینجا مقایسه میکنی؟
مامان قهر میکنه بابا هم میگه بوووووووووق.
حالا به نظر شما من چی کار کنم؟

[szeinalilathori]

خسته شدم از دست این مامان و بابا
هر چی بهش میگم بابا! من معدلم خوبه مقاله دارم و.... به خرجش نمیره که نمیره!
بهشون می گم این همه رفتند و موفق شدند چرا من نتونم؟ میگن اونا نخبه بودند تو داری ادای نخبه ها رو درمیاری( خودمم نفهمیدم کی دارم ادا در میارم یا اینکه کی گفته من نخبه ام!)
مسلما من درحد میزاخانی و فردوسی و ارکانی نیستم ولی به اندازه خودم حرف دارم برا گفتن!
بهم میگن این را از اول اشتباهه تو میری مارو هم می کنی زیر قرض بعد دست از پا دراز تر بر می گردی! بابا هم که میگه دلم برات تنگ میشه (بعضی وقت ها فکر می کنم عجب دوستی خاله خرس ای شده)
میگن تو اگه عاشق علم هستی خوب همین جا بمون استاد شد و علم تولید کن هرچی هم بهشون می گم اینجا دیگه به ندرت کسی هیئت علمی میشه و..... میگن خوب تو چرا اون به ندرت نباشی؟ میگم اخه اون طرف که زمینه فراهمه رو با اینجا مقایسه میکنی؟
مامان قهر میکنه بابا هم میگه بوووووووووق.
حالا به نظر شما من چی کار کنم؟

over عزیز سلام

معتقدم باوری که اطرافیانمون (پدر، مادر، دوست، استاد، هم کلاسی...) از ما دارند رو ما خودمون با رفتارها و منشمون توی زندگی به اونها منتقل کردیم....این تصورات رو ما خرده خرده به خورد اطرافیانمون میدیم. هر بار که تجربه ی جدیدی تو زندگی داریم نحوه ی برخوردمون با این تجربه یه وجه دیگه از شخصیت ما رو به اطرافیانمون میشناسونه تا قابلیت و توانایی جدیدی برای ما متصور میشن یا این رو هم به لیست ناتوانی هامون اضافه کنن....

در اینجور موارد مقصر این نوع برخورد والدینمون، خود ما هستیم. چندبار تو زندگی بهشون ثابت کردیم که من نوعی (اون چیزی که خودمون فکر میکنیم هستیم) این توانایی خاص رو دارم..میتونم در حد خودم ظاهر بشم...چند تا از تصمیمهای مهم زندگی رو به تنهایی گرفتیم، نتایج این تصمیمها چی بوده؟؟...چند بار از این شاخه به اون شاخه پریدیم به هدف اینکه انشال... این یکی بشه اونی که من میخوام بدون اینکه گاهی واقعا بدونیم اونی که ما میخوایم چیه؟؟چند تا تجربه این شکلی تو زندگیمون داریم که پدر و مادر اونا رو ندید میگیرن و میشن سد راه پیشرفت ما!!!! اصلا ما رو خوب میشناسن یا اینقد از هم دور بودیم که .....

و البته گاهی هم ما رو واقعا بهتر از خودمون مییشناسن....تو جامعه ما خیل عظیمی از دانش آموزهای دبیرستانی رشته تجربی فکر می کنند که میتونن پزشکی قبول بشن(کاری به این بعد قضیه که حالا آیا پزشکی خوبه یا بده ندارم) اما همه قبول میشن؟؟؟؟... چندبار توانایی تنها زندگی کردن داشتید؟چقد وابسته به پدر و مادرتون هستید؟چطوره که تعریف دور بودن از شما، برای پدرتون میشه دلتنگی برای شما میشه ..... 

از اون طرف داریم والدینی رو که با حق وتویی که دارن،  میخوان آینده ای رو مطابق با صلاحدید خودشون برای فرزندانشون رقم بزنن...من بهتر از تو میدونم چیکار کنی برای آینده ات بهتره، من چندتا پیرهن بیشتر از تو پاره کردم، من صلاحتو بهتر از خودت میدونم. فکر میکنم حتی در این موارد هم، در کنار استبدادی که در نگاه اول در برخورد این گروه از والدین به چشم میخوره، باز هم یه گوشه کار رو ما رها کردیم که الان ما رو باور ندارن...البته نمیشه از سخت گیریهای بیش از حد بعضی از والدین هم گذشت..

شاید یه نگاه کلی به گذشته ای که داشتیم بتونه برای پیدا کردن راه صحیح آینده امون بهتر بهمون کمک کنه....

ارادتمند 
الهام

[pani.chem]

این تاپیک چند ساله که بالا نیومده و من با سرچ بهش دسترسی پیدا کردم. حرف دل همه شبیه به همدیگه است. امشب متوجه شدم راه سختی رو در پیش دارم.

[saaaaam]

این تاپیک چند ساله که بالا نیومده و من با سرچ بهش دسترسی پیدا کردم. حرف دل همه شبیه به همدیگه است. امشب متوجه شدم راه سختی رو در پیش دارم.

سلام
دوست عزیز در خارج از کشور مشکلاتی هست ولی دقیقا شعر نابرده رنج گنج میسر نمی شود مزد ان گرفت که کار کرد پاسخ شماست