تاخیر در ازدواج به خاطر گرفتن پذیرش و راه‌حل‌ها آن

[spt]

نمیدونم شما دوستان چقدر تجربه ی این چیزا رو دارید...
یه چیزی که توی زندگی غربت یاد میگیره آدم اینه که سخت نگیره!!
من اینجا یه زوج از دوستانم هستن که آقاهه سه بار ازدواج کرده و خانومه دو بار!! آقاهه دو تا بچه داره و خانومه سه تا، و جالب اینه که حدود 15 سال قبل با هم ازدواج کرده بودن و بعد حدود یک سال طلاق گرفتن! و بچه ی مشترک هم ندارن!!!!
این داستان نیستا حقیقته.. مهم این چیزا نیست دوستان، مهم اینه که از زندگی لذت ببریم هممون.... حالا اگه ازدواج باعث میشه بیشتر پیشرفت کنی، بیشتر بالا بری، روحیه و انرژی بگیری، خوشحال باشی، ازدواج میکنی و اگه نه خوب چه نیازی هست؟
مریم جان این که میگی فقط برای دخترا نیست، و اصلا یک طرفه هم نیست، پسری که خارج رفته هم به راحتی نمیتونه وارد دنیای شخصی یه خانم بشه، دقیقا مثل دختری که خارج رفته....
شما از یه نظر دیگه هم نگاه کن به این قضیه که اگه خودت خارج بری و یه مدت توش زندگی کنی مطمئنا با کسی که چون خارج رفتی یه جوری بهت نگاه میکنه کنار نمیای!! خودت قبول نمیکنی آدم های خشک مغز رو!! دقیقا مثل آقایون!
باور کنید جدی میگم! من این مشکل رو توی خیلی از دانشجوهای ایرانی اینجا دیدم که همین ازدواج براشون معزلیه!! نه میتونن ایران ازدواج کنن چون یه دنیای دیگه هست و برای خودش داستان های خودش رو داره هم اینجا کسی نیست!! با خارجی هم که اونم مشکلات خودش رو داره!! یادمه یه بار یه بحث طولانی داشتیم با بچه ها دقیقا سر همین مطلب و آخرش به نتیجه رسیدیم که دانشجو های ایرانی خارج مناسب ترین افراد برای همدیگه هستن!!! به خاطر اینکه کسی نیست!! نمیدونم متوجه شدید یا نه اما اگه نشدید بگید بعدا بیشتر توضیح بدم...

اصل حرف من اینه.. دوستان!! خانوم ها و آقایونی که میخاید برای ادامه تحصیل از ایران خارج بشید و ازدواج نکردید و نامزد و ازین چیزا هم ندارید،
این سفر یا محاجرت به قصد تحصیل انتخاب های شما رو برای ازدواج بسیار بسیار کم میکنه و به نظر من چالش عظیمی هست برای ازدواج... نمیگم غیر ممکن میشه اما با پارادایم های موجود در ذهن یک جوون بزرگ شده در ایران واقعا مشکل میشه ازدواج یا یافتن فرد مورد نظر برای ازدواج در خارج از ایران..
اصلا شوخی نمیکنم و کاملا مطمئنم به حرفم.... باید با این کنار بیاید!!!
این انتخاب شما هست که میخاید توی مشکلات موجود در جامعه بمونید یا برید.. این انتخاب شماست که میخاید بمونید که آپشن برای یافتن شریک زندگی آیندتون زیاد باشه و بتونید بهترین رو انتخاب کنید و یا برید و خودتون برای زندگی خودتون تلاش کنید... این انتخاب شماست که پله های موفقیت رو در تحصیل و کار برید بالا یا شانس تشکیل خانواده و محیط گرمش رو برای خودتون ماکزیمم نگه دارید...

حرف هام خیلی تلخه اما حقیقته.... اگه باور نمیکنید میتونم نمونه های خیلی خیلی زیادی رو براتون تعریف کنم...

[Shahrouz]

نمیدونم شما دوستان چقدر تجربه ی این چیزا رو دارید...
یه چیزی که توی زندگی غربت یاد میگیره آدم اینه که سخت نگیره!!
من اینجا یه زوج از دوستانم هستن که آقاهه سه بار ازدواج کرده و خانومه دو بار!! آقاهه دو تا بچه داره و خانومه سه تا، و جالب اینه که حدود 15 سال قبل با هم ازدواج کرده بودن و بعد حدود یک سال طلاق گرفتن! و بچه ی مشترک هم ندارن!!!!
این داستان نیستا حقیقته.. مهم این چیزا نیست دوستان، مهم اینه که از زندگی لذت ببریم هممون.... حالا اگه ازدواج باعث میشه بیشتر پیشرفت کنی، بیشتر بالا بری، روحیه و انرژی بگیری، خوشحال باشی، ازدواج میکنی و اگه نه خوب چه نیازی هست؟
مریم جان این که میگی فقط برای دخترا نیست، و اصلا یک طرفه هم نیست، پسری که خارج رفته هم به راحتی نمیتونه وارد دنیای شخصی یه خانم بشه، دقیقا مثل دختری که خارج رفته....
شما از یه نظر دیگه هم نگاه کن به این قضیه که اگه خودت خارج بری و یه مدت توش زندگی کنی مطمئنا با کسی که چون خارج رفتی یه جوری بهت نگاه میکنه کنار نمیای!! خودت قبول نمیکنی آدم های خشک مغز رو!! دقیقا مثل آقایون!
باور کنید جدی میگم! من این مشکل رو توی خیلی از دانشجوهای ایرانی اینجا دیدم که همین ازدواج براشون معزلیه!! نه میتونن ایران ازدواج کنن چون یه دنیای دیگه هست و برای خودش داستان های خودش رو داره هم اینجا کسی نیست!! با خارجی هم که اونم مشکلات خودش رو داره!! یادمه یه بار یه بحث طولانی داشتیم با بچه ها دقیقا سر همین مطلب و آخرش به نتیجه رسیدیم که دانشجو های ایرانی خارج مناسب ترین افراد برای همدیگه هستن!!! به خاطر اینکه کسی نیست!! نمیدونم متوجه شدید یا نه اما اگه نشدید بگید بعدا بیشتر توضیح بدم...

اصل حرف من اینه.. دوستان!! خانوم ها و آقایونی که میخاید برای ادامه تحصیل از ایران خارج بشید و ازدواج نکردید و نامزد و ازین چیزا هم ندارید،
این سفر یا محاجرت به قصد تحصیل انتخاب های شما رو برای ازدواج بسیار بسیار کم میکنه و به نظر من چالش عظیمی هست برای ازدواج... نمیگم غیر ممکن میشه اما با پارادایم های موجود در ذهن یک جوون بزرگ شده در ایران واقعا مشکل میشه ازدواج یا یافتن فرد مورد نظر برای ازدواج در خارج از ایران..
اصلا شوخی نمیکنم و کاملا مطمئنم به حرفم.... باید با این کنار بیاید!!!
این انتخاب شما هست که میخاید توی مشکلات موجود در جامعه بمونید یا برید.. این انتخاب شماست که میخاید بمونید که آپشن برای یافتن شریک زندگی آیندتون زیاد باشه و بتونید بهترین رو انتخاب کنید و یا برید و خودتون برای زندگی خودتون تلاش کنید... این انتخاب شماست که پله های موفقیت رو در تحصیل و کار برید بالا یا شانس تشکیل خانواده و محیط گرمش رو برای خودتون ماکزیمم نگه دارید...

حرف هام خیلی تلخه اما حقیقته.... اگه باور نمیکنید میتونم نمونه های خیلی خیلی زیادی رو براتون تعریف کنم...

دقیقا به همین دلایل آدم باید سخت بگیره در ازدواج. دقیقا به همین دلایل! چون خانوم یا آقایی که تجربه 2 -3 بار طلاق و ازدواج و زندگی پارتتری رو داره به درد زندگی با فردی مثل من(یا یک دختر با چنین تفکراتی) نمی خوره، چون براش ازدواج و زندگی مشترک چیزی هست که باید طی بشه، نه یک ضرورت. حالا چه من از دید یک انسان مدرن غربی، در رده و راستای "خشک مغزان" طبقه بندی بشوم چه نشوم.
نکته مهم اینه که من دلیلی برای این نوع ازدواجها نمی دونم. ازدواجهای متعدد 6 ماه تا یک ساله که نیم جین بچه بدون پدر (یا مادر) رو به همراه داشته باشه!! دو نفر با این طرز فکر شاید بهتر باشه براشون به زندگی پارتنری بدون ثبت رسمی یا لااقل بدون انگیزه بچه دار شدن ادامه بدن و کیس های مختلفی رو محک بزنند تا اینکه چندین بچه رو از نعمت مادر یا پدر داشتن محروم کنند. (البته هر چند ناخودآگاه)
البته این نظر منه ومیتونه اشتباه باشه

[maryam4312]

نمیدونم بقول معروف قسمت چی باشه! اما الان به برگشت فکر نمیکنم(هنوز نرفته) و اون نگاه متفاوت برام اهمیتی نداره فقط خواستم بگم این حقیقتیه که وجود داره حداقل تو کسایی که اطرافم دارم میبینم.
منم فکر میکنم مهاجرت خیلی بیشتر از اون بازه ی دوساله ای که قبلا گفتم وقفه میندازه تو ازدواج . قبل از گرفتن این تصمیم مهم(مهاجرت!) باید به همه جوانبش فکر کرد که اینم(تاخیر در ازدواج!) یکیشه و بنظرم راه حلی نداره.باید خودتو به دست تقدیر بسپری

[Karim]

یک راه حل دیگه واسه خانم ها و آقایان محترمی که زندگی متاهلی با فرد ایرانی رو دوست دارنداینه که معیارهاشون رو یک مقدار تعدیل کنند و زیاد سختگیر و کمال گرا نباشند و با بچه های ایرانی که دریک دانشگاه خارجی درس می خونند آشنا شوند و اگه پنجاه درصد معیارهشون هم به هم می خوره ازدواج کنند.

زندگی داره میگذره چشم رو هم بذاریم وارد دهه سوم، چهارم و پنجم.....شدیم
ضمنا خبرها حاکی از آن داره فکر ازدواج با خارجی بویژه کشورهای اروپایی مرکزی و غربی هم تقریبا باید از سر بیرون کرد، نمیگم غیر ممکنه و لی احتمالش خیلی ضعیفه. خیلی رک بگم تحویل میگیرند ، تفریح هم میاند و لی خیلی سخت حاضر میشند با یک جهان سومی زندگی مشترک داشته باشند

[Shahrouz]

کریم جان منظورتون رو از تعدیل معیارها متوجه نشدم. اما این اثبات شده است که شما اگر معیارهای واقعی مدنظرتون رو نادیده بگیرید در زندگی شبیه زخمی مرتب باز می شن.
{یعنی فرد مقابل شما باید با شما همخونی داشته باشه، از نظر فاکتورهای ظاهری و معنوی} به طور مثال تقریبا این نشون داده شده که خانومها ترجیح می دهند با آقایونی ازدواج کنند که سطح تحصیلاتی مشابه یا بالاتر از اونها داشته باشه و یا آقایون در مورد فاکتور زیبایی ظاهری چنین عقیده ای را دارند. اگر مردی یا خانومی واقعا این دیدگاهش نیست که درسته فرمایشتون. ولی اگر این دیدگاهش باشه و فقط برای اینکه بتونه ازدواج کنه از این معیارها صرف نظر کنه بعید می دونم زندگی مشترک طولانی داشته باشه.

[Karim]

شهروزجان،
مثال میزنم تا منظورمو بهتر رسونده باشم،
اگه یک دختر خانم یا آقا پسر همسر آینده ش رو فردی زیبا و خوشتیپ( هرچند این دو واژه نسبی هستند ولی منظور در اینجا اون چیزی هست که در عرف پذیرفته شده) متصور میشده بهتره یک کم کوتاه بیاد و مثلا اگه از 100 نمره 60 به بالا رو طرف مقابل داشته باشه بهتره وارد مذاکره جهت امر خیر شوند.مثلا برخی ها تا یک نفر و می ببیند میگن: من با این زیر یک سقف زندگی کنم؟ عمرا!
یا مثلا اگر فردی معتقد به اسلام باشد و شرط مسلمان بودن هم جزو شرایطش باشه اگه فردی مناسب پیدا شد همین که خودش گفت مسلمانم و به خدا و پیغمبر اعتقاد دارم کافیه حالا اگرم چندروز روزه نگرفت یا نماز نخوند سریعا نگیم چه آدم لامذهبی!!

من منظورم این نبود که شرایط اصلی کاملا نادیده گرفته شوند بلکه منظورم تعدیل بودند. این نکته هم در نظر داشته باشیم که خارج، ایران نیست که یک جامعه آماری چند ده میلیونی ایرانی وجود داشته باشه و بشه از بین 75 میلیون نفر یکی رو انتخاب کرد. بلکه در یک دانشگاه شاید 20-30 نفر ایرانی باشند شایدم نباشند.!! این یک راه حل واسه شرایط بحرانی بود. وگرنه حالت ایده آل اینه که بشه از بین چند ده میلیون نفر یک همسر ایده آل اختیار کرد.
کسانی که هم زندگی مجردی، پارتنری،ویا ازدواج با خارجی رو پیشه کردندکه قضیه کاملا متفاوته!

[Shahrouz]

من عقیده دارم باید مشابهتهایی در طرفین وجود داشته باشه. چه از نظر تحصیلی، چه زیبایی، چه موقعیت شغلی(اگر بعد از تحصیل این اقدام انجام بشه) . من هم منظورم از زیبایی و تحصیلات و یا عقاید، اینها نبودند. مسلمه که من که به عنوان یک دانشجو با فاند 1500 تا نهایتا 2500-3000 دلار به خارج از کشور می روم انتظار بودن با یک فرد ثروتمند رو ندارم ( و البته این مثلا چیز اصلا مهمی هم برای شخص من نیست) یا انتظار بودن با فردی که بسیار زیباتر از من هست وو... ولی خب طبعا می تونم با موقعیت تحصیلی پایینتر از خودم (مثلا کارشناسی) کنار بیام. اینها خیلی شخصیه ولی به نظر من وقتی یک نفر به یک حد از پختگی برسه می دونه ملاکهاش چیاست و خیلی خیلی اشتباهه که روی این ملاکهها این اندازه(40 درصد) مانور بده. صدالبته بایستی در نظر بگیره خودش چی وکی هست و بعد انتخاب مناسب رو با توجه به فیچر های مثبت و منفی خودش از یک طرف و انتظارات واقع بینانه ( ونه بدبینانه و یا خوش بینانه) انجام بده! نه یک نفر خیلی بالاتر از خودش نه یک نفر خیلی پایینتر.

[blur]

اتفاق خاصی نمیفته ازدواجی دیر انجام بشه...درسته آدما که سنشون بالاتر بره مشکل پسندتر میشن منتها بیشترم قدر چیزی (یا بهتر بگم کسی) رو که دارن میدونن و این فوق العاده نکته مثبتیه...جوونا هر قدر سنشون پایین تر باشه بیشتر حس میکنن دنیا زیر پاشونه و بیشتر منتظر "بهتر" هستن و تعریفشون از بهتر معمولا معیوبه...حالا بماند که بعضیا سنشونم میره بالا، باز به بلوغ فکری نمیرسن (راستش خیلیا!)...تو همین ایرانم مردم نمیتونن ازدواج کنن چون عملا جز یه قشر خاصی همه عملا به خاک سیاه نشسستن (با عرض معذرت ) و ازدواج هر روز سخت تر میشه که البته تنها جنبه مثبتش اینه که انگیزه آدمارو آشکارتر میکنه...و نکته آخر اینکه ازدواج نباید معضل بشه برا آدم (که تو ایران میشه متاسفانه) نشدم نشد...گرچه منم زندگی پارتنری رو بهیچ وجه قبول ندارم...ولی بهتر اینکه تنهایی مشکلاتو تحمل کنه آدم تا اینکه یه نفرم به مشکلاتش اضافه شه! (ازدواج با خارجی هم میتونه تحت شرایطی و برای برخی موفقیت آمیز باشه، جدیدا به این نتیجه رسیدم )
در مورد معیارها هم این قضیه فوق العاده شخصیه....ولی بدون شک کسی که معیارش پول! موقعیت یا ظاهر باشه زندگیش بعیده دووم داشته باشه...به یه دلیل ساده: این معیارها ناپایدارن! کسی میتونه تضمین میکنه تو یه دوره ای از زندگی دچار ورشکستگی نشه، موقعیتشو از دست نده، طی یه حادثه زیبایی شو از دست نده؟...کسی میتونه؟؟ فکر میکنین کسی که دلیلش برا ازدواج با شما تیپ و موقعیت شماست اگه دچار یه بیماری ناجور بشین کنارتون می مونه؟ نهایتا اینکه گرچه نادیده گرفتن این معیارها بطور کامل درست نیست ولی کسی تو زندگیش میتونه آرامش و ثبات درونی رو تجربه کنه که یه کم اولویت هاش پایدارتر باشه....

در نهایت این ها نظر صرفا شخصی بنده ست و حق کپی رایت برای اینجانب محفوظه (پررویی!)

[spt]

دوستان من یه نکته در مورد سیستم این خارجی ها بگم فک کنم بد نیست،
ببینین خیلی با ما فرق دارن، خیلی متفاوت میبینن و کلا تفاوت های فرهنگی بین یک ایرانی و یک اروپایی یا یک آمریکایی کاملا محسوسه... (مثلا برای یک ترک یا عراقی اینطوری نیست) اما در عین حال مورد های زیادی دیده شده که با یه ایرانی ازدواج کردن و خیلی هم اوضاعشون خوبه، قضیه اینجاست که بر خلاف اونچه آقا کریم گفتن اینا اگه از یکی خوششون بیاد (صرف علاقه) کافیه که با طرف باشن و خیلی براشون قضیه ازدواج مهم نیست (یعنی میخاد باشه میخاد نباشه!!) و اتفاقا از خیلی از ما ایرانی ها هم پایبند تر هستن یا حداقل ظاهر و باطنشون یکیه... اما به محض اینکه احساس کنن علاقه ای نمونده به راحتی میرن!! (اون پایبندی ایرانی ها رو ندارن)، از یه طرف مثل ما ایرانی ها در روابط دنبال نشون دادن قدرت و ریاست نیستن، مشکلی پیش اومد و حل شد دیگه براشون حل شده واقعا و تکرارش نمیکنن، از یه طرف دیگه نه به اندازه ی ما عاطفی و احساساتی هستن و نه به اندازه ی ماعمیق، اما اینکه سخت نگیریم رو کاملا موافقم..
کلا اونا هم همونطور که گفتم زندگی رو خیلی آسون تر از ما میگیرن...
شهروز جان! خیلی سخت میگیری به نظر من، این سخت گرفتن که باعث نمیشه مثلا ازدواج موفق داشته باشی در آینده که! این باعث نا امیدی میشه به نظر من چون برای هیچ انسانی کلا ممکن نیست فرد مورد نظرش رو اونطوری که میخاد پیدا کنه، تازه شما این آشنا شدن رو هم بهش اضافه کن که نمیشه همینطوری یکی رو قضاوت کرد،
یه اصلی هست توی نویسندگی (فیلم نامه و نمایشنامه نویسی) به نام اصل حقیقت مانندی!! شما وقتی میخای یه کارکتر بسازی، مثلا یه پدر، یه شوهر یه دزد، اول باید این کارکتر ها خودشون باشن بعد چیزی که شما میخاید!!! یعنی مثلا اول یه پدر باید یه پدر باشه بعد بشه رئیس مافیا!!
توی زندگی برای انتخاب همسر طرف مقابلمون اول باید همسرمون باشه بعد میشه دید که خوبه یا بد!!!! این رو من از خیلی آدم های متاهل شنیدم و خودتون هم میتونید بپرسید که قبل از ازدواج کل چیزی که از طرف میشه طی سال ها شناخت 20 30 درصده... این رو آدم هایی که بعد دو ماه عروسی کردن میگن و آدم هایی که بعد 10 سال عروسی کردن هم میگن!! من هنوز عروسی نکردم هم میگم!! ایشالا بعدشم میگم..
به هر حال من نمیدونم تصمیمت برای ازدواج و آینده چیه، اما اگه میخای از ایران بری بدون که مشکلات بیشتری خواهی داشت برای یافتن همسری که با معیار هایی که گفتی بخونه... البته اگه بخای بعدش برگردی ایران خب میشه گفت یه مقطعه اما اگه نخای برگردی پیشنهاد من اینه که حداقل قبل از اینکه بری از ایران بگرد... ببخشید اینقد شخصی گفتم... این مسئله ی مهمیه و همیشه نمیشه خیلی راحت ازش گذشت...

[Shahrouz]

دوستان من یه نکته در مورد سیستم این خارجی ها بگم فک کنم بد نیست،
ببینین خیلی با ما فرق دارن، خیلی متفاوت میبینن و کلا تفاوت های فرهنگی بین یک ایرانی و یک اروپایی یا یک آمریکایی کاملا محسوسه... (مثلا برای یک ترک یا عراقی اینطوری نیست) اما در عین حال مورد های زیادی دیده شده که با یه ایرانی ازدواج کردن و خیلی هم اوضاعشون خوبه، قضیه اینجاست که بر خلاف اونچه آقا کریم گفتن اینا اگه از یکی خوششون بیاد (صرف علاقه) کافیه که با طرف باشن و خیلی براشون قضیه ازدواج مهم نیست (یعنی میخاد باشه میخاد نباشه!!) و اتفاقا از خیلی از ما ایرانی ها هم پایبند تر هستن یا حداقل ظاهر و باطنشون یکیه... اما به محض اینکه احساس کنن علاقه ای نمونده به راحتی میرن!! (اون پایبندی ایرانی ها رو ندارن)، از یه طرف مثل ما ایرانی ها در روابط دنبال نشون دادن قدرت و ریاست نیستن، مشکلی پیش اومد و حل شد دیگه براشون حل شده واقعا و تکرارش نمیکنن، از یه طرف دیگه نه به اندازه ی ما عاطفی و احساساتی هستن و نه به اندازه ی ماعمیق، اما اینکه سخت نگیریم رو کاملا موافقم..
کلا اونا هم همونطور که گفتم زندگی رو خیلی آسون تر از ما میگیرن...
شهروز جان! خیلی سخت میگیری به نظر من، این سخت گرفتن که باعث نمیشه مثلا ازدواج موفق داشته باشی در آینده که! این باعث نا امیدی میشه به نظر من چون برای هیچ انسانی کلا ممکن نیست فرد مورد نظرش رو اونطوری که میخاد پیدا کنه، تازه شما این آشنا شدن رو هم بهش اضافه کن که نمیشه همینطوری یکی رو قضاوت کرد،
یه اصلی هست توی نویسندگی (فیلم نامه و نمایشنامه نویسی) به نام اصل حقیقت مانندی!! شما وقتی میخای یه کارکتر بسازی، مثلا یه پدر، یه شوهر یه دزد، اول باید این کارکتر ها خودشون باشن بعد چیزی که شما میخاید!!! یعنی مثلا اول یه پدر باید یه پدر باشه بعد بشه رئیس مافیا!!
توی زندگی برای انتخاب همسر طرف مقابلمون اول باید همسرمون باشه بعد میشه دید که خوبه یا بد!!!! این رو من از خیلی آدم های متاهل شنیدم و خودتون هم میتونید بپرسید که قبل از ازدواج کل چیزی که از طرف میشه طی سال ها شناخت 20 30 درصده... این رو آدم هایی که بعد دو ماه عروسی کردن میگن و آدم هایی که بعد 10 سال عروسی کردن هم میگن!! من هنوز عروسی نکردم هم میگم!! ایشالا بعدشم میگم..
به هر حال من نمیدونم تصمیمت برای ازدواج و آینده چیه، اما اگه میخای از ایران بری بدون که مشکلات بیشتری خواهی داشت برای یافتن همسری که با معیار هایی که گفتی بخونه... البته اگه بخای بعدش برگردی ایران خب میشه گفت یه مقطعه اما اگه نخای برگردی پیشنهاد من اینه که حداقل قبل از اینکه بری از ایران بگرد... ببخشید اینقد شخصی گفتم... این مسئله ی مهمیه و همیشه نمیشه خیلی راحت ازش گذشت...

درود
مرسی عزیزم. اینکه سخت می گیرم به این خاطره که لااقل الان به دوام زندگی مشترک فکر می کنم. شما تصور می کنید بانوی گرامی که 3 مرتبه پیشتر از بنده طلاق گرفتند چقدر می تونند با شرایط سخت و یا یک خورده کمبود علاقه D: دووم بیاروند و مرتبه 4 ی در کار نباشه. یا خانومی که به زندگی پارتنری عادت کرده، من بیام بهش بگم که مثلا من از فلان نوع رفتار سنتی بیشتر خوشم میاد که بیشتر به یک طنز می مونه برای ایشون؟ اینا سخت گرفتنه؟

زندگی رو آسون می گیرن که دوامی نداره. یک سال زندگی می کنند یک بچه میارن نه پدر داره نه مادر درست حسابی! همه جا هم که نمی شه اینقدر شل بود. درک طرف مقابل، اینکه به هر حال اونم چوب خشک نیست و وابسته شده و بهتره یک مقدار کوتاه اومد شاید بشه علاقه های از دست رفته رو برگردوند و.. نمی شه که اینقدر خود محور توی زندگی عمل کرد.

بله حق با شماست نمی شه شناخت. ولی کسی که به شما داره میگه من ترجیح می دهم با معیارهای یک زندگی غربی زندگی کنم و هیچ پایبندی به نگاه سنتی ایرانی ندارم، ریسک ازدواج بسیار بالایی داره به خصوص با یکی مثل من! با عرض پوزش این نگاه ، نه تنها نگاه یک آمریکایی یا اروپایی که نگاه غالب ایرانی های مهاجر هم هست. به هممین خاطره که با ایرانی های مهاجر ازدواج کردن بسیار بسیار ریسک بالایی داره.

در هر حال، اگر قرار باشه روی معیارهای اصلی سخت نگرفت و ازدواج کرد و از طرفی هم امکان برگشت به ایران برای انتخاب وجود نداشته باشه، من به شخصه ترجیح می دم کل یوم D: ازدواجو بذارم کنار و همرنگ جماعت شم. ولی بدون حضور بچه. بعدها بعد از تثبیت موقعیت و تو سنین میانسالی (40 به بالا) هم می شه ازدواج کرد. اون موقع زندگیمون هم تثبیت شده و میایم ایران (اگه کلا بدتر از اونطرف نشده باشه D انتخاب رو انجام می دیم.

اینا در صورتیه که به فلسفه زندگی مشترک طولانی و با دوام معتقد باشیم. بشر هزاران سال به این شکل زندگی کرده و در زندگی خونوادگی مشکلی پیش نیومده. اینکه بگیم زندگی مشترک از نوع غربیش یک تحول مثبتی بوده به نظر من خیلی ساده انگارانه است. چند درصدشون پدر یا مادر ندارند؟ اینکه خب حالا این نشد نفر بعدی، بحثش چیزدیگریه که من لااقل الان، به این نوع زندگی مشترک فکرنمی کنم.

blur عزیز، در مورد معیارهای ظاهری یا موقعیت، خیلی ها معیار اصلیشون موقعیت یا مشخصات ظاهری نیست ولی خب طبیعتا یک سری انتظارات از کسی که همسرشون هست دارند که قابل چشم پوشی نیست یا بعدها موجب سردی رو فراهم می کنه. ساده تر می گم. معیار اصلی شما برای ازدواج می تونه مسائل اخلاقی باشه ولی از بین اون افرادی که مشخصات اخلاقی مدنظر شما رو دارند کسایی روانتخاب می کنید که از لحاظ موقعیت یا شرایط ظاهری به صورت نسبی معیارهای شما رو پاس کنند. صرف معیارهای معنوی، مگر ما قراره با فرشتگان زندگی کنیم؟
بازم می گم البته شخص بهتره در خلوت خودش به این فکر کنه که خودش در چه موقعیت یا با چه معیار ظاهری هست و بعد انتخابش رو انجام بده.