می تونم دلتنگی و غربت رو تحمل کنم؟؟

[mgorji]

سلام بر دوستان
مدت هاست با خودم در جدال هستم که اگه با این همه هزینه و زحمت تونستم پذیرش بگیرم و رفتم اما نتونستم دلتنگی و غربت رو تحمل کنم و دست از پا دراز تر برگشتم یا نه مجبور شدم از ترس سرزنش خانواده بسوزم و بسازم چی؟
باور کنید من برای رفتن خیلی اشتیاق دارم ولی این سوال دائمی باعث می شه دلم بلرزه و مصمم نباشم.
اگه شما با من احساس مشترکی دارید یا راه حلی برای این مساله به ذهنتون می رسه یا تجربه ای دارید، لطفا در میون بگذارید. ممنون

[Torkan]

سلام
خیلی مختصر بگم (چون با شما همدردم البته نه از نظر بعد زمان!!)
به نظر من تنها راه حل این مساله به اختصار مشخص کردن هدف از رفتن هستش. مطمین باشید اگر هدف کاملا مشخص باشه تمامی موارد دیگه قابل حل هستش.
در ضمن افراد با هم متفاوت هستن. فردی هست ممکنه یه روزه همه چی رو فراموش کنه ، فردی هم هست تا آخر عمر هیچ چیزی رو فراموش نمیکنه ولی هر دو این افراد تحت سلطه هدف اگر قرار بگیرند رودخانه زندگیشون همیشه پرآب خواهد بود.
همین
بااحترام

[ahmadpashaei]

خانواده عزیز هست برای همه ولی در نهایت هرکسی بسته به هدفش برنامه خودش رو دنبال می کنه.اگر ما هم هدفمون رو دنبال نکنیم بقیه اعضای خانواده و فامیل اینکارو می کنن و نهایتا ما ضرر می کنیم.می بینید که دایی و عمو و خاله و عمه نهایتا زندگی خودشون رو دارن در حالیکه قبل از به دنیا آمدن بچه ها، مثل الان ما زندگی می کردن.پدر و مادرم خوب جای خودشون ولی بازم اونام برنامه خودشون رو داشتن و دارن.رفتن به معنای ندیدن اونها که نیست!!! این یادتون باشه که میتونن بیان پیشتون و ما هم میتونیم برای همیشه یا موقت یا مرخصی برگردیم ایران.

[roshanak25]

سلام. منم گاهی اوقات فکر میکنم که شاید نتونم دلتنگی رو تحمل کنم، یا حتی با خودم میگم اینهمه دوری رو تحمل کنم که چی بشه؟! بعدش به یاد اهدافم میفتم... به این فکر میکنم که اگه بمونم اینجا درسته میتونم کنار عزیزترین کسانم باشم ولی ممکنه بخاطر عدم تحقق اهداف و آرزو ها غمگین و افسرده بشم و از خودم و زندگیم ناراضی باشم و وقتی خانواده ام هم منو اینطوری ببینن به طبع اونام ناراحت میشن. به این فکر میکنم که اگه من به اهدافم برسم و از زندگیم راضی باشم، علاوه بر خودم، خانواده ام هم بیشتر احساس آرامش و خرسندی میکنن، چون بالاخره هدف اونا هم موفقیت منه و اینجوری میبینن که زحماتشون به بهترین نحو نتیجه داده...
حالا این وسط بستگی داره اون اهداف چه چیزهایی هستند. مثلا اهداف فعلی من در شرایط فعلی کشورم محقق نمیشه، پس...
به نظرم همه چی بستگی به اهداف هر شخص داره و این فقط درمورد تحصیل و مهاجرت نیست، بلکه در تمام تصمیمات زندگی، هدف مهمترین عامل هست

[mahnaz103]

به نظر چه اینجا ، چه اونجا کامل بر وفق مراد ما نخواهد بود! به خاطر انسان بودن ، عواطف داشتن ، از طرف دیگه منطق داشتن ، ما تصمیماتی میگیریم و زندگی میکنیم. مسلما هیچ کس از الان نمیتونه بگه مثلا  اگه الان تصمیمی گرفتم ، 5 سال بعد که بهش فکر خواهم کرد حتما میگم چه تصمیم 100 درصد درستی  بوده یا نه برعکس چه تصمیم اشتباهی بوده! هیچ وقت 0 و 1 نیست زندگی! یا به قولی سیاه یا سفید نیست.همه چی خاکستریه! پس بهرحال ما تصمیم های زندگی را با درنظرگرفتن عواطف و منطق و خیلی چیزا دیگه میگیریم و پیش میریم...اگه با خودمون روراست باشیم مطمئنا ته قلبمون از کرده ی خودمون پشیمون نخواهیم بود....
من به شخصه سعی میکنم خودمو گول نزنم و با خودم روراست باشم ...

امیدوارم همه یه روزی با فکر به گذشته شون لبخند به لبانشون بشینه

[M0TRIX]

سلام.

به نظر من این بستگی داره به خود ادم.ادم خودش رو بهتر از بقیه میشناسه.من خودم زیاد وابسته نیستم و ارحت کنار میام.البته به این معنی نیس که اصلا دلتنگ خونه نشم ولی اونقد هم فشار نمیاد بهم که همه رشته هایی که کاشتم پنبه کنم.

حالا ببین واقعا میتونی طاقت بیاری؟

[M1KE]

اگر قبلن تجربه دست کم یک سال دوری از خانواده رو داشته باشید (خدمت سربازی، خوابگاه دانشجویی و غیره) در اونصورت مشکلی از این نظر نخواهید داشت. چون معمولن فقط بار اول هست که تجربه اش سخت هست. اگر این تجربه رو نداشته باشین معمولن یک ماه اول خوشحال هستین بعد کم کم دچار دلتنگی میشین و این ممکنه تا یک سال طول بکشه و بعد از اون در صورتی که بتونید در اون محیط دوست و آشنا پیدا کنید به تدریج این خلاء پر میشه و به شرایط عادت می کنید.

[atefeh_J]

راستش این دغدغه همه کسانی است که هدفشان پذیرش است، هر چند آدم وابسته ای نباشند باز هم بالاخره این یکی از مواردی است که باید روش  خیلی فکر کرد. البته برای خانم ها تصمیم گیری خیلی سخت تره. باید خیلی فکر کنی که هدفت از رفتن چیه آیا هدفت آنقدر بزرگه که این جدا شدن ارزشش را داره؟ البته اگه مثل من و خیلی از دوستان باشی  خوانوادت پشتت هستن (خب شرابط جامعه را میبیند و چاره ای هم ندارند!!) و حتی حمایتت هم خواهند کرد. اگر واقعا تصمیمت جدی برای رفتن خواهشا طولش نده و اهمیتی به این حرفها نده چون هر چی زمان بگذره به ضررت خواهد بود و هر چه سنت بالاتر بره وابستگی به خانواده بیشتر خواهد بود و جدا شدن به تبع آن سخت تر. تازه این اول راه است ممکن است زحمت خودت را بکشی و نتونی پذیرش بگیری پس باید توان تحمل تمام این سختی ها را داشته باشی
برای همه دوستان  آرزوی موفقیت می کنم
 

[mgorji]

راستش این دغدغه همه کسانی است که هدفشان پذیرش است، هر چند آدم وابسته ای نباشند باز هم بالاخره این یکی از مواردی است که باید روش  خیلی فکر کرد. البته برای خانم ها تصمیم گیری خیلی سخت تره. باید خیلی فکر کنی که هدفت از رفتن چیه آیا هدفت آنقدر بزرگه که این جدا شدن ارزشش را داره؟ البته اگه مثل من و خیلی از دوستان باشی  خوانوادت پشتت هستن (خب شرابط جامعه را میبیند و چاره ای هم ندارند!!) و حتی حمایتت هم خواهند کرد. اگر واقعا تصمیمت جدی برای رفتن خواهشا طولش نده و اهمیتی به این حرفها نده چون هر چی زمان بگذره به ضررت خواهد بود و هر چه سنت بالاتر بره وابستگی به خانواده بیشتر خواهد بود و جدا شدن به تبع آن سخت تر. تازه این اول راه است ممکن است زحمت خودت را بکشی و نتونی پذیرش بگیری پس باید توان تحمل تمام این سختی ها را داشته باشی
برای همه دوستان  آرزوی موفقیت می کنم

 

متاسفانه خانواده من پشتم نیستم البته نه به لحاظ مالی به لحاظ معنوی!
در ضمن اگه واقعا این قدر پذیرش گرفتن دور از دسترس هست چرا این همه آدم همه برنامه زندگی شون رو روی ی مساله غیر قابل پیش بینی و احتمالی بنا کردند؟ این منطقییه؟!!

[M1KE]

دلیل غیر قابل پیش بینی و احتمالی شدن پذیرش برای عده ای متناسب نبودن توانمندی ها و شرایط تحصیلی اونها با دانشگاه هایی هست که برای اونها اقدام می کنند. مثلا معدل فرد 14 هست و نمره زبانش هم 6.5 شده ولی فقط برای 50 دانشگاه برتر دنیا اپلای می کنه. مشخص هست که به احتمال زیاد وقت و هزینه خودش رو هدر خواهد داد. اگر رتبه هایی که برای اون اقدام میشه متناسب با شرایط فرد باشه دیگه خیلی احتمالی و غیر قابل پیش بینی نخواهد بود یا دست کم احتمال اون معقول و قابل برنامه ریزی تر خواهد بود. 

در وبسایت یکی از دانشگاه های کانادا (فکر کنم دانشگاه تورنتو بود) نگاه می کردم نوشته بود در هر سال حدود 10 برابر ظرفیت دانشگاهشون براشون اپلای میشه. در نتیجه از هر 10 نفر فقط به 1 نفر پذیرش داده میشه و طبق اصل لانه کبوتر بقیه رد می شوند. سوال اساسی اینجاست که وقتی ما برای دانشگاه X اپلای می کنیم جزو اون 10 درصدی که شرایط شون از بقیه بهتره هستیم یا اینکه جزو اون 90 درصدی که می بایست رد بشوند؟ طبیعتن هر چه شما شرایط خودتون رو بهبود بدین از نمره زبان گرفته تا مقاله و معدل و غیره و همین طور به سمت دانشگاه هایی با رتبه های بالاتر حرکت کنید احتمال اینکه جزو اون 10 درصد قرار بگیرید بیشتر میشه.

از دیدگاه رفت و آمد و بحث غربت و دلتنگی که به قضیه نگاه کنیم، دانشگاه های اروپا دارای این مزیت هستند که رفت و آمد به ایران از اونها راحت تر هست و برای کسانی که می خواهند با خانواده هاشون رفت و آمد بیشتری داشته باشند از یک جهاتی بهتره ولی دانشگاه های آمریکای شمالی اگرچه معمولن شرایط تحصیلی بهتری دارند ولی از دید مسائل ویزا ممکنه تک ورودی باشه یا هم که به دلیل مسافت زیاد در عمل سالی یک بار بیشتر امکان رفت و آمد فراهم نباشه. بنابراین به نظرم می بایست یک مقدار بلند مدت تر به اهداف تحصیلی نگاه کنید و ببینید دقیقا هدفتون از ادامه تحصیل چی هست؟ برای نمونه اینکه بعد از تحصیل می خواهید بمونید یا برگردید و مسائلی از این دست. در اونصورت راحت تر میشه تصمیم گرفت.