تاخیر در ازدواج به خاطر گرفتن پذیرش و راه‌حل‌ها آن

[Babak]

یکی از مسائلی که ذهن افرادی که به دنبال گرفتن پذیرش هستند رو مشغول می‌کنه، مساله تاخیر در ازدواج هست. خیلی از دوستان موقع گرفتن پذیرش شرایط ازدواج رو ندارند یا اگر داشته باشند، نگرانی‌های مالی و اجتماعی و مسائل مبهمی که زندگی در خارج از ایران با خودش به همراه داره، باعث می‌شه که قبل از خروج از ایران ازدواج نکنند. بسیاری از این افراد به قصد گرفتن دکترا از ایران خارج می‌شوند و ممکنه چندین سال در خارج از ایران باشند. این مساله باعث نگرانی‌هایی در مورد دیر شدن سن ازدواج یا پیدا نکردن فرد مناسب به دلیل دور بودن از وطن می‌شه. اگر شما هم چنین نگرانی‌هایی دارید لطفا با پاسخ به این موضوع در بحث شرکت کنید و راه‌حل‌های خودتون رو با دیگران به بحث بگذارید.

از دوستان خواهش می‌کنم که اگر شما نگران این مساله نیستید و ازدواج براتون مساله مهمی نیست، از ارسال پاسخ‌های نامربوط خودداری کنید. بحث ما بر سر مزایا و معایب ازدواج یا لزوم ازدواج نیست و این موضوع تنها به بحث در مورد راه‌حل‌هایی برای حل مشکل تاخیر در ازدواج به خاطر گرفتن پذیرش و ادامه تحصیل در خارج از کشور می‌پردازد.

[amirhossein.gh]

چی کار میشه کرد؟
از قدیم میگن یا خر یا خرما !!
من به دلیل مشکلات شخصی که دارم واقعا دوست دارم ازدواج کنم ولی یه لحظه ک فک میکنم همین الانش دارم زیرفشار خورد میشم و کامل ریختم به هم ، چه جوری میتونم کس دیگه رو با خودم ببرم اون سر دنیا و اون همه مشکلات متاهلی ، کلا بیخیال میشم
من میگم ، آره همسر خوبه، اونجا از تنهایی درت میاره .همیشه بهت امید میده. پشت و پناهته . بار همیشگیته ولی بازم به نظر من مرد میخاد بیاد وسط گود هم ازدواج کنه هم بخاد اپلای با فاند اونم برای آمریکا کنه ... من که مردش نیستم
من دوست دارم همسرم رو جایی پیدا کنم که بتونه گام به گام من بیاد جلو و نه اینکه خودش بشه دردسر
امیدوارم دوستان بفهمن چی میگم
حالا باز بابک عزیز بهتر میتونن نظر بدن چون هم اپلای کردن و هم ازدواج کردن... بیشتر راجع به سختیها ... شیرینی ها صحبت کنن....

[Pejman]

من فقط یه نظر کلی می خوام در این مورد بدم. از نظر من منطقی نیست که تحت این عنوان که امنیت شغلی وجود نداره، آدم تا پایان دوره دکترا و بعد از اون ازدواج نکنه! من خودم موارد مشابه زیادی دیدم و در بین دوستانم افراد زیادی هستند که قبل از خروج از ایران، یا یکی دو سال بعد از خروج از ایران ازدواج کردند و مشکلی هم نداشتند.

قبل از اینکه آدم درسش رو شروع کنه، اگر که فاند نداشته باشه، یه کمی ترس و لرز منطقی هست. چون آدم تنها یه سری شنیده ها و تصورات از شرایط اقتصادی و اوضاع فاند در خارج از کشور داره. ولی کسی که یک سال در خارج از کشور تحصیل کرده، مسلماً یه دید واقع بینانه نسبت به آینده پیدا می کنه و می تونه بفهمه که از نظر اقتصادی در سالهای بعد آیا باز هم بدون فاند و وابسته به خانواده خواهد بود یا نه.

بنابراین نظر من اینه که کسی که مشکل فاند و هزینه ها رو نداره، نباید دغدغه زیادی داشته باشه. ولی کسی که مشکل فاند و هزینه ها رو داره، باید تا قبل از خروجش از ایران کمی تامل کنه، و بعد از یکی دو سال تحصیل در خارج از کشور تصمیمش رو بگیره.

[Babak]

من قبل از خروج از ایران ازدواج کردم و با همسرم از ایران خارج شدم. یک مقدار از تجربیات خودم رو می‌گم و امیدوارم که به دوستان کمک کنه تا دید بهتری در این زمینه پیدا کنند.
من از ابتدا با فاند وارد امریکا شدم. علیرغم این که در شهر گرونی زندگی می‌کردیم، حقوق دانشجویی (فول فاند) تقریبا کفاف مخارج زندگی دانشجویی رو برای دو نفر می‌داد و خوشبختانه دانشگاه هم به دانشجویان متاهل آپارتمان‌های مناسبی با قیمت مناسب می‌داد که شرایط رو نسبتا ساده می‌کرد. بعد از این که همسر من هم پذیرش با فاند گرفت، دیگه هیچ مشکل مالی خاصی وجود نداشت و سطح زندگی ما از سطح زندگی دانشجویی بالاتر بود.
اگر فاند و ساپورت خانوادگی مطمئن ندارید، ازدواج قبل از خروج از ایران ریسک زیادی داره و در این مورد با نظر پژمان کاملا موافقم که سعی کنید یکی دو سالی در کشور مقصد زندگی کنید و شرایط رو آماده کنید و بعد ازدواج کنید.

مساله مالی برای تصمیم‌گیری در مورد ازدواج مهمه، اما تنها مساله مهم نیست. زندگی در خارج از کشور مسائل و مشکلات خاص خودش رو به همراه داره. مهاجرت به خصوص در یک سال اول خیلی سخته. دوری از خانواده، مشکلات زبان، و وارد شدن به جامعه‌ای با فرهنگ کاملا متفاوت از مشکلات مهمی هست که می‌تونه زندگی خانوادگی رو تحت الشعاع قرار بده و به نظر من باید در انتخاب فرد برای ازدواج دقت کرد و مطمئن بود که این مشکلات برای هر دو طرف قابل درک هست و هر دو طرف خودشون رو برای ایستادگی در برابر این مسائل آماده کرده‌اند.
یکی از مشکلاتی که گاهی برای همسران دانشجوها در خارج از کشور اتفاق می‌افته اینه که در مدتی که همسرشون دانشجو هست بیکار می‌مونند و از نظر روحی تحت فشار قرار می‌گیرند. مثلا در امریکا همسران دانشجوها با ویزای F-2 نمی‌تونند کار کنند و از خانواده و دوستان‌شون هم دور هستند و در نتیجه اکثر اوقات رو در منزل سپری می‌کنند و به همین خاطر دچار مشکلات روحی و افسردگی می‌شن. این مورد رو هم در زمینه ازدواج مدنظر قرار بدید و اگر بتونید با کسی ازدواج کنید که ایشون هم بتونه در خارج از کشور ادامه تحصیل بده خیلی بهتره.

[Nasim67]

بابک جان خیلی ممنون از تاپیک خوبی که ایجاد کردی و نظرات خوب تری که همگی دادید
من به شخصه احساس می کنم مسئله ازدواج از دید خانم ها و آقایون کمی متفاوته.مهمترین تفاوتش هم مسئولیتیه که روی دوش طرفین قرار میگیره.اصولا بعد از ازدواج مسئولیت خانم ها بیشتر از آقایون میشه!درسته که هممون میگیم کارها تقسیم میشه اما واقعیتش به نظر من اینجور نیست.من خودم تنهایی می تونم تا یه هفته هم شام و ناهار سالاد بخورم یا نمی دونم نون و پنیر بخورم وقتی درس دارم اما آیا می تونم به همسرم هم همینو بگم؟خدا رو خوش نمیاد که!(البته بحث خورد و خوراک یه بخش کوچیکه و صرفا بعنوان مثال عرض کردم)و ضمنا علاوه بر کارهای منزل،حفظ کانون خانوادگی هم تا حد زیادی روی دوش خانم است.
پس چیزی که شاید بیشتر از همه خانم هارو تحت تاثیر قرار میده،وسعت تغییرات حاصله در نوع زندگیشون نسبت به تغییرات حاصل شده در زندگی آقایون است.

مسئله دیگه ای که هست اینه که منه خانم باید اونقدری آرامش داشته باشم تا بتونم همسرم رو هم آرامش بدم اما وقتی شرایط سخت زندگی در فرهنگ جدید و فشار درس وجود داره،اونوقت چه جوری می تونم تضمین بدم که شریک خوبی خواهم بود؟به نظر من،ازدواج فقط انجام یه فعل نیست،بلکه به عهده گرفتن مجموعه ای از مسئولیت های متقابل است.

مسائل مالی مهم هستند اما نه اونقدری که بخوایم بگیم مهم ترین فاکتور هستند.آدمیزاد موجود واقعا خارق العاده ایه و با چند سال زندگی دانشجویی نمیمیره!!

بابک جان شاید بهتر باشه یه مقداری از نظرات خانمتون رو هم برای ما بنویسید چون ایشون هم مثل شما در حال درس خوندن بودن و یقینا می تونن راهنمایی های خوبی داشته باشن.شاید واقعا قضیه به اون پیچیدگی که من فکر می کنم نباشه!
ممنونم

[maryam4312]

راه حلی جز صبر نداره !
تو بازه ی زمانی ی یکی دو سال قبل رفتن و یکی دو سال بعد رفتن باید بیخیال این قضیه شد !
به نظرم اون دمدمای آخرو درگیری امتحانا و اپلای .... نمیتونه زمان مناسبی باشه واسه تصمیمی به این مهمی.
بعد رفتنم که تا جابیفتی وبه شرایط خو بگیری همون یکی دوسال شده
منکه ترجیح میدم توی این بازه زمانی درگیر رابطه ای نباشم اما این قضیه همشم نمیشه با برنامه ریزی و پیش بینی قبلی طبق حساب کتاب پیش بره . کار دله دیگه! از طرفیم اگه شرایطی پیش بیاد که آدم همراه خودشو پیدا کنه کسی که مناسبشه ، ارزششو داره که بطور جدی بهش فکر کنه حالا در هر مرحله ای

[spt]

من با گفته های Raha کاملا موافقم آدم نمیتونه همه چیز رو برنامه ریزی کنه چون کار دله... البته رها جان در مورد اینکه زمان مناسبی برای تصمیم گیری نیست اون دوران هم کاملا موافقم....

اما یه چیز خیلی مهم! همیشه این رو از خاتمی نقل قول میکنم بزا اینجا هم همینکار رو بکنم!!!! یه فیلمی بود مردی با عبای شکلاتی نمیدونم کی دیده اونجا بهش گفتن چرا بچه هات اینقد سنشون ازت کمتره؟ گفت ما صب کردیم یکم اوضاعمون درس بشه و سر سامون بگیریم بعد ازدواج کنیم آخرشم سر و سامون نگرفتیم و ازدواج کردیم!!!
منظورم اینه که نسیم جان شرایط مناسب هرگز ایجاد نخواهد شد!!! این هرگز رو که میگم البته شرایط نسبی هست!! اما باور کنین اگه هم بشه یه شرایط نسبتا مناسب ایجاد بشه (موقعیت استیبل) احتمالا حدود 40 سالگی ایجاد میشه...

اما در مورد من مثل پژمان و همونطور که بابک تایید کرد پول مهم تر از همه چیز هست...
من قبل از اینکه بخام از ایران برم میخاستم ازدواج کنم اما مشکل پولی بود... مشکل کار بود... بعد که از ایران رفتم هم خبری از فاند نبود و باز هم مشکل پول بود.. همین الان هم که خدمت شما هستم هم مشکل پولی دارم که نمیتونم ازدواج کنم...
در مورد مشکلات همچین دوره ای هم که این تاپیک ربطی نداره بهش و کلا اصلا حرفی زده نشه بهتره..
خلاصه اینکه زندگی سخته!!
اما اگه شرایط مالیم مساعد بود، و حتی اگه همین الان مساعد بشه اولین کارم ازدواجه!!

[m0h3n]

در خصوص مسئله ازدواج،

من فکر می کنم واسه کسی که میخواد از ایران خارج بشه مناسب و منطقی نـــیست که قبل از اینکه خارج بشه ازدواج کنه.

درسته مورد بابک بوده ولی این مورد جهان شمول نیست ! همینطور که خود بابک هم اشاره کرده 1-2 سال اول زندگی خارج از کشور بسیار مهم هست و آدم توی همین 1-2 سال می تونه به این درک برسه که آیا مرد میدون هست یا نه ؟!!

ازدواج قبل از خارج شدن از ایران رو من به این خاطر اعتقاد دارم که درست نیست که ممکنه نظرات بعد از خروج از ایران تغییر کنه و ممکنه واقعا یکی از طرفین حاضر نباشه خارج از ایران زندگی کنه و بخواد برگرده و یا خیلی مشکلات و تناقض های فرهنگی دیگه که ممکنه پیش بیاد. فرهنگ چدید در خارج از ایران مسئله ی مهمی هست که نباید بسادگی از اون گذر کرد !

بنظر من بعد از طی مدت لازم برای جا افتادن، از اون به بعد هر موقع که شرایط و case مناسب اوکی باشه، اوکی هست و الزاما اینطور نیست که تا پایان تحصیلات بخوای صبر کنی.

[amin_mb]

با اجازه اساتید!
به نظر من این مسئله مستقیما به ویژگی ها و مشخصه هر کسی بستگی داره! هدفش از آینده چیه؟

به نظر من نمیشه برای هر کسی نسخه پیچید! ولی هر کسی می تونه از تجربیات هر کسی مثل کامنت بابک و بقیه دوستان استفاده کنه!

همه کامنت ها را خوندم، همه دوستان یکجورایی درست می گویند ولی باید دید هرکسی چطوری و با چه دیدی و با چه ویژگی هایی به این موضوع نگاه می کنه!

توی دور و اطرافیام کسانی که ایران ازدواج کردند و رفتند یا شخصی را نشان کرده بودند و بعد از یکی دو سال برگشتند و باهاش ازدواج کردند و رفتند زندگی راحت تر و بهتری داشتند تا کسان دیگر! بازم می گم این مشاهدات من در مورد 4 نفر بوده و نمیشه برای همه بسطش داد!

ولی من هم با این موضوع مخالفم که آدم کارهای پذیرشش را انجام بده و بعد که پذیرشش اوکی شد به فکر ازدواج بیفته! چیزی که تو دوستام خیلی دیدم!
البته خودم ان شاء... با خانمم می ریم ولی ما 1 سال عقد هستیم و از لیسانس همکلاسی بودیم و آشنایی مون در حدود 4 سال هست! هدف هامون مشترکه و ادامه تحصیل و زندگی آکادمیک در کنار هم!

[Saeid]

به نظر من-همانطور که دوستان گفتن-اگر مشکل مالی وجود نداشته باشه و بتونن فاند بگیرن که 2 نفرو کفاف بده چه بهتر که قبل از رفتن ازدواج کنه تا مشکلات روحی و روانی نداشته باشه.
ولی برای اینکه زیاد سن آدم برا ازدواج بالا نره شاید بهترین حالت این باشه که 1-2 سال بعد از رفتن ازدواج کنه تا هم با محیط آشنا بشه و هم از نظر مالی شرایط رو بهتر بشناسه.....ولی حدس میزنم که مشکل بیشتر دوستان در خارج از کشور پیدا کردن کیس مناسب برا ازدواج باشه.....ولی در کل 1-2 سال بعد از رفتن رو بهترین حالت میدونم و تو این سن اکثرا بچه ها زیر 30 سال هستن(شاید حتی 28 سال کمتر)........البته کار رو هم که نمیشه پیش بینی کرد